Ήταν απόγευμα της Δευτέρας, 17 Οκτωβρίου 2005, όταν ένας νεοσύλλεκτος στρατιώτης Πεζικού, είχε έξοδο από το Κέντρο Εκπαίδευσης και φθάνει σε μια από τις πλέον γνωστές και πολυσύχναστες τότε, καφετέριες της πόλης.
Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη
Στην ίδια καφετέρια βρισκόταν, μαζί με την αδελφή της, η 22χρονη τότε, Άννα Νικολάου. Ο εξοδούχος στρατιώτης την προσέχει αμέσως και στα δικά του μάτια, θεωρεί ότι και η όμορφη κοπέλα ανταποκρίνεται στην προσοχή του. Έτσι, όταν λίγη ώρα αργότερα, η 22χρονη σηκώνεται από το τραπέζι και κατευθύνεται προς την τουαλέτα, ο 19χρονος στρατιώτης την ακολουθεί, επιθυμώντας να τη γνωρίσει… Η καφετέρια είναι γεμάτη κόσμο και η μουσική παίζει δυνατά στα ηχεία του καταστήματος. Οχλαγωγία και δυνατή μουσική δημιουργούν εκκωφαντική ασπίδα συγκάλυψης των όσων θα ακολουθούσαν λίγα λεπτά αργότερα.
Η 22χρονη, ανυποψίαστη για το ενδιαφέρον του 19χρονου, ακούει ξαφνικά να της μιλάει ο άγνωστος νεαρός, αλλά δεν του δίνει σημασία αρχικά. Όταν ο 19χρονος όμως, γίνεται φορτικός και επίμονος, η όμορφη Άννα Νικολάου αντιδρά, λέγοντάς του εκνευρισμένα “Φύγε από ‘δω, βλάκα…” και στη συνέχεια τον χαστουκίζει… Ο 19χρονος “θολώνει”, όπως αφηγείται αργότερα ο ίδιος και αρχίζει να την χτυπά με βαρβαρότητα. Ακόμη και όταν η κοπέλα βρίσκεται πλέον αιμόφυρτη στο πάτωμα της τουαλέτας, ο 19χρονος δεν σταματά… Την κλωτσά στο κεφάλι και το σώμα, μέχρι του σημείου, που η 22χρονη αφήνει την τελευταία της πνοή, αβοήθητη…
Όταν ο 19χρονος αντιλαμβάνεται ότι έχει σκοτώσει με τη βαρβαρότητα και τη βιαιότητα των χτυπημάτων του, την κοπέλα, δεν σαστίζει, δεν μετανιώνει και δεν κάνει προσπάθεια να καλέσει σε βοήθεια… Αφήνει το άψυχο κορμί της, γεμάτο αίματα, στο ψυχρό πάτωμα της τουαλέτας, επιστρέφει στη θέση του, πληρώνει και φεύγει ατάραχος!
Εντωμεταξύ, η αδελφή της άτυχης 22χρονης αρχίζει να ανησυχεί, λόγω της καθυστέρησης επιστροφής της άτυχης Άννας και κατευθύνεται στην τουαλέτα για να διαπιστώσει αν είναι όλα καλά. Μόλις αντικρίζει την αδελφή της στο πάτωμα της τουαλέτας, γεμάτη αίματα, η κραυγή της “σπάει” καρδιές και διαπερνά σαν βέλος την εκκωφαντική μουσική και την οχλαγωγία του μαγαζιού. Τα επόμενα δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής στο μαγαζί, μοιάζουν με σιωπητήριο θρήνου, αμηχανίας, ηλεκτρισμού και ανησυχίας...
Μετά από λίγη ώρα η Στρατονομία συλλαμβάνει τον 19χρονο δράστη και τον οδηγεί στις στρατιωτικές φυλακές, κατηγορούμενο για το φόνο της 22χρονης Άννας Νικολάου. Μιας κοπέλας που βγήκε να διασκεδάσει και απλώς αρνήθηκε την παρέα του 19χρονου φαντάρου. Μιας κοπέλας που δεν έφταιξε σε τίποτε, παρά μόνο ότι ήταν όμορφη και η εμφάνισή της κέντρισε το ενδιαφέρον του λάθος ανθρώπου, στο λάθος σημείο…
Στις 12 Νοεμβρίου 2009, στο Στρατοδικείο του Ρουφ, ο 19χρονος δράστης, δικάζεται στο δεύτερο βαθμό και εμφανίζεται μετανιωμένος για την πράξη του, όπως και στο πρώτο Δικαστήριο. Η άτυχη κοπέλα όμως, δεν γυρίζει πίσω… Οι συγγενείς της μουδιασμένοι ακόμη, δεν μπορούν να καταλάβουν… Ένα τεράστιο “γιατί” στριφογυρίζει στο μυαλό τους, χωρίς απάντηση.
Στην απολογία του, ο 19χρονος δράστης προσπαθεί να ψελλίσει για το συμβάν, πως τη ρώτησε το όνομά της κι εκείνη του απάντησε “Φύγε από ‘δω βλάκα…” και ο ίδιος εκνευρίστηκε. “Μου τη γύρισε ξαφνικά”, είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά. Λες κι όποιος εκνευρίζεται από την απόρριψη αφαιρεί ζωές… “Ξέρετε πως είναι στο στρατό, με την κλεισούρα”, συμπληρώνει ο ίδιος και παραδέχεται κυνικά ότι άρχισε να τη χτυπάει κι όταν κατάλαβε ότι η κοπέλα είναι νεκρή, έφυγε!
Η ισόβια κάθειρξη την οποία είχε επιβάλλει το Στρατοδικείο στον α’ βαθμό, δεν αλλάζει ούτε και στον β’ βαθμό… Στη δίκη ήταν μόνος, χωρίς τη συμπαράσταση των γονιών ή άλλων δικών του ανθρώπων, παρά μόνο με τον δικηγόρο του. Όπως μόνη της ήταν και η Άννα όταν έφευγε από τη ζωή στο ψυχρό πάτωμα της τουαλέτας μια καφετέριας, στο κέντρο της Κορίνθου…
