Το όνομά της δίπλα σε αυτά που διαμόρφωσαν το ελληνικό μπάσκετ. Άξια να τη μιμείσαι, να τη σκέφτεσαι, να προσπαθείς να τη φτάσεις, να την ξεπεράσεις.
Το όνομά της το ήξερες από την εποχή που το χαρτί είχε τη δύναμη να κερδίζει τη φθορά του χρόνου. Την ήξερες με το μικρό της. «Εβίνα». Εύηχο, δυνατό, μοναδικό. Ναι, υπάρχουν και υπήρχε κι άλλες γυναίκες με αυτό το όνομα. Παρ’ όλα αυτά, αυτή ήταν, είναι και θα είναι μοναδική. Στα τηλέφωνα που έκανες για την είδηση, για την ενημέρωση, για τη δικαίωση του πυρετού του Σαββατόβραδου, αυτή ήταν εκεί.
Στα χρόνια τα πολύ δύσκολα, τότε που οι χάρτινοι χώροι έφταναν μέχρι δίστηλο για τα αθλήματα του φύλου της, αυτή είχε την ικανότητα να σπάει τα αντρικά, πατριαρχικά, δεσμά και να φτάνει εκεί που… δεν μπορούσε! Και ξέρετε ποιο είναι αυτό το σημείο; Ο γαλανός ουρανός, το βλέμμα της χώρας προς τα πάνω που δεν έχει όριο και χρονικό περιορισμό…
Και τα χρόνια πέρασαν και το χαρτί έγινε λεπτή, κρυστάλλινη, οθόνη και εφαρμογή που στα δάχτυλα κολλά και κινεί τον κόσμο με την ταχύτητα του «κλικ», του «touch» και του «scroll». Τα τηλέφωνα γίνονται, πλέον, από παντού, όπως και τα άρθρα που πια είναι blog (ή και vlog). Το χαρτί δεν πεθαίνει, κάπως αντιστέκεται. Τηλεόραση και ραδιόφωνο παίζουν σε ατέρμονη επανάληψη και το new age περνά σε pod και πλατφόρμες ροής περιεχομένου. Η «Εβίνα», όμως, μένει σταθερή αξία και πανάξια κερδίζει τα κείμενά μας και το ενδιαφέρον μας. Η Εβίνα Μάλτση θα είναι για πάντα μοναδική!
Η αποστομωτική απάντηση της πράξης
Η Εβίνα Μάλτση πήρε τη γενναιοδωρία του μπάσκετ, τη δημοκρατία και την αναπόφευκτη συμπερίληψή του και έφτιαξε ένα θρύλο, τον δικό της! Τα κοινότοπα, τα τετριμμένα, τα αναμενόμενα που ακούγονταν, και ακούγονται, έγιναν συντρίμμια μπροστά στην αποστομωτική απάντηση της πράξης της. Και ποια ήταν αυτή; Μα η διάθεση και η ικανότητά της να παίζει με την πορτοκαλί μπάλα. Όλα τα μπορούσε και όλα τα έκανε στο παρκέ. Και τα έκανε με πάθος, στυλ, χάρη, ανυπόκριτη διάθεση.
Κι αν όλα εκκινούν από ένα σωματείο, γι’ αυτήν ήταν ο «Α.Ο.Κ Γουμένισσας», είναι το εθνικό που εξυψώνει, ανυψώνει και εδραιώνει το θρυλικό στοιχείο της γυναικός. Και εδώ είναι που δικαιώνεται ο άθλος, και μετέπειτα μύθος, του ’87. Το «σημείο μηδέν» του ελληνικού μπάσκετ δεν πολλαπλασίασε μόνο τις μπασκέτες στα σχολεία και τις φανέλες με το εθνόσημο. Έδειξε ότι ο νέος Γιαννάκης, ο νέος Φάνης, ο νέος Φασούλας και ο νέος Γκάλης μπορούσαν να προσδιοριστούν, πλησιαστούν, και πέρα από την τυραννία του φύλου. Οι γυναίκες είναι ικανές για όλα και η Μάλτση ένα από τα παραδείγματα αξιοσύνης και ουσιαστικής ισοτιμίας.
Ο παραδειγματικός, πολύτιμος, χρόνος που άφησε πίσω της
Το προσωνύμιο «Θηλυκός Γκάλης» δεν της δόθηκε, κατακτήθηκε απ’ αυτήν και ύστερα μοιράστηκε σε όλους τους εν δυνάμει ικανούς συνεχιστές. Η Μάλτση κατόρθωσε πολλά στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου: MVP, κορυφαία σκόρερ με την Εθνική Ελλάδας, ρεκόρ συμμετοχών με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, πρωταθλήτρια σε συλλογικό επίπεδο, ανάμεσα στις κορυφαίες παίκτριες της Ευρώπης, έπαιξε στο WNBA…
Η Μάλτση ήταν ασταμάτητη και δεν ήταν η ματαιοδοξία που την οδηγούσε. Η χαρά του παιχνιδιού, η χαρά της κορυφής, η χαρά της λύπης, η χαρά του πόνου και η χαρά για τη χαρά που θα έμενε πίσω, αυτά την ώθησαν να γίνει καλύτερη, η καλύτερη, να γίνει παράδειγμα, το παράδειγμα, να γίνει λόγια στα στόματα και σκέψη στις σκέψεις που έλεγαν και λένε «γίνε σαν τη Μάλτση». Κι αν ήρθε η ώρα να αποχωρήσει, ο χρόνος που άφησε πίσω, οι στιγμές της, αρκεί για να την κρατάει για πάντα στο συλλογικό ασυνείδητο του ελληνικού αθλητισμού.
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
