Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη διαφαινόμενη απώλεια του τίτλου για την ΑΕΚ και πόσα πρέπει να αλλάξει και να διατηρήσει για να παραμείνει διεκδικήτρια του τίτλου.
Στα δύο χρόνια παρουσίας του Ματίας Αλμέιδα στην Ελλάδα, ήρθε και το πρώτο ντέρμπι στο οποίο ο χαρακτηρισμός ‘’κατώτερη των περιστάσεων" είναι επιεικής. Έχει υποστεί κι άλλες ήττες, όμως μέσα από δυνατές μάχες και κατά περιπτώσεις, δίχως να τις αξίζει βάσει της εικόνας της. Φύλαγε μάλλον τη χειρότερη εμφάνιση για το πλέον ακατάλληλο παιχνίδι για να την πραγματοποιήσει.
Αν δεν ήξερες τι ακριβώς διακυβεύεται ή ποια εκ των δύο ήταν η ομάδα που θα ήθελε τη νίκη για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, τότε θα έλεγες ο Ολυμπιακός. Η ΑΕΚ δεν εμφάνισε τον εαυτό της αλλά ένα φάντασμα αυτού. Παίκτες που σε μόνιμη βάση πήγαιναν δεύτεροι στη μπάλα, δίχως ιδέες, τρεξίματα, συνεργασίες, ηγετικές πρωτοβουλίες. Έγινε και αυτή η κουραστική επανατοποθέτηση του Πινέδα σε ρόλο δεξιού μπακ στο δεύτερο ημίχρονο και η ομάδα κόπηκε εντελώς στα δύο.
Συνολικά, η εικόνα της ΑΕΚ δεν είχε την παραμικρή σχέση με αντίστοιχες μάχες που εμφανιζόταν έτοιμη να "πνίξει" τον αντίπαλο, να τον κερδίσει σε τρεξίματα και αντοχές, παρόλο που είχε ένα διάστημα σημαντικό απουσίας από αγώνες. Η ομάδα έδειξε φόβο, έλλειψη πίστης στο αποτέλεσμα και είχε για πολλοστή φορά ποδοσφαιριστές που πέρυσι έκαναν τη διαφορά και συναγωνίζονταν για το ποιος θα αναδειχθεί ο πολυτιμότερος της σεζόν.
Βλέπεις τον Γκατσίνοβιτς, τον Γκαρσία, τον Αραούχο και είναι σκιές του εαυτού τους. Και μέσα σε όλα, το άκρως παράλογο να αγοράζει η ομάδα τον Ιανουάριο έναν παίκτη 4 εκατ. ευρώ και να μην έχει τον παραμικρό ρόλο στα playoffs, ούτε ως αλλαγή. Να πούμε για τους τερματοφύλακες; Έναν υψηλότερου επιπέδου να είχε αποκτήσει η ΑΕΚ το καλοκαίρι, το πρωτάθλημα δεν χανόταν.
Όλα για όλα και όπου βγει
Τώρα, υπάρχει το παιχνίδι με τη Λαμία. Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι θα περιμένουν στις εξέδρες της Νέας Φιλαδέλφειας για να δουν την ΑΕΚ να επικρατεί και παράλληλα να ελπίζουν σε ένα θαύμα από τον Άρη, ο οποίος ωστόσο θα έχει μόλις έξι ημέρες αργότερα τον τελικό του Κυπέλλου.
Το πιθανότερο είναι ότι όλοι θα αποχωρήσουν στεναχωρημένοι, όσο κι αν λέμε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Για να είμαστε ακριβείς, αυτή είχε παραδώσει το πνεύμα της από το παιχνίδι της Τούμπας και το 1-2 που έγινε 3-2 υπέρ του ΠΑΟΚ. Εκεί χάθηκε το πρωτάθλημα, όχι στο "Καραϊσκάκης" απέναντι σε ομάδα φορμαρισμένη, με τρομερή ψυχολογία και διάθεση να επιδείξει ανωτερότητα.
Η παραδοχή του Αλμέιδα ότι ευθύνεται για την απώλεια του τίτλου, είναι πράξη γενναία. Και πολύ κοντά στην πραγματικότητα επίσης. Είχε αστοχίες, πήρε επιλογές που δεν του βγήκαν, απέφυγε να εφαρμόσει μερικούς συντηρητισμούς σε παιχνίδια που αυτό έμοιαζε να είναι απαραίτητο. Είναι όμως και ο άνθρωπος που έχει οδηγήσει την ΑΕΚ σε δεύτερη σερί σεζόν πρωταθλητισμού, κάτι που είχε να της συμβεί από τη δεκαετία του ’90.
Σημασία έχει πλέον να γίνει ένα σωστό διάβασμα για την αναδόμηση μιας παρέας που σε σημαντικό βαθμό κλείνει τον κύκλο της. Με καλύτερες προσθήκες, αξιοποίηση παικτών που αίφνης τους έφαγε η μαρμάγκα, όπως ο Πήλιος και ο Λιούμπισιτς, με στοχευμένες κινήσεις γιατί ο ανταγωνισμός της επόμενης σεζόν, θα είναι ακόμα υψηλότερος. Και το σημαντικότερο για την ΑΕΚ είναι να μην επιστρέψει ποτέ ξανά σε ρόλο θεατή.
Βαγγέλης Αρναούτογλου
