Η κρίση επηρεάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών και της κοινωνίας

προς τους θεσμούς και τις δομές του Κράτους

Βασίλης Μαστρογιάννης, Με περίσκεψη

Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε ως λαός την υγειονομική κρίση για ν’αντιληφθούμε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν αποτελούν πάντοτε το αποτελεσματικό φάρμακο για τη θεραπεία από πάσα δημοκρατική νόσο. Κι αυτό όχι επειδή ο νομοθέτης είναι “πονηρός” [μολονότι δεν λείπουν οι φωτο-γραφικές διατάξεις ή δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο ίδιος ο νομοθέτης δεν πολυπιστεύει στο νόμο του], αλλά κυρίως διότι πολλοί αρέσκονται να νομοθετούν με το βλέμμα στο χθες και στο σήμερα  αντί να κοιτάζουν προς το αύριο. Όταν μάλιστα μία μεταρρύθμιση συνοδεύεται από κραυγές και ύβρεις, από εμπρηστικές δηλώσεις κι εκδικητικές προειδοποιήσεις, τότε δημιουργείται ένθεν/κακείθεν ένα κλίμα δημαγωγικού λαϊκισμού που τορπιλίζει το νόμο εκ γενετής. Μεταρρύθμιση με το περίστροφο στον κρόταφο ή με ομηρία σε σκοτεινά συμφέροντα δεν πρόκειται να μακροημερεύσει, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενό της ή η [καλή;] πρόθεση του νομοθέτη. Από την άλλη τα ποντίκια της γραφειοκρατίας και τα λαμόγια της παραοικονομίας δημιουργούν εκ του πονηρού μία ατμόσφαιρα αρνητικών προγνώσεων, όταν αισθάνονται ότι κινδυνεύουν τα προνόμιά τους και τα “τυχερά τους”. Οι δε πολίτες σε αυτή τη χώρα των ιδεοληπτικών  δίνουν την εντύπωση ότι ζουν υπό την επήρεια μιας μεσαιωνικής [ή μήπως και μεσσιανικής;] μαγγανείας και ότι αρνούμενοι το βάρος της προσωπικής ευθύνης εντάσσουν τον ανορθολογισμό τους στην ελευθερία [του επαναλαμβανόμενου ατοπήματος;]

Η αντι-μεταρρύθμιση έχει κι εκείνη τους οπαδούς της, οι οποίοι εξεγείρονται κατά των αλλαγών, εξορκίζοντας ταυτόχρονα το παλαιό σύστημα. Παρά τη μνήμη των λαθών και τα μνήματα των παθών το ΕΜΕΙΣ δεν ανασταίνεται. Στην Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων δίχως μεταρρυθμιστές ή των μεταρρυθμίσεων με ονοματεπώνυμο [λες και πρόκειται για ατομικές υποθέσεις ματαιοδοξίας], νομίζω ότι για να υπάρχει ελπίδα πρέπει να προηγηθούν δύο αναγκαίες ρυθμίσεις: πρώτον να κατανοήσουμε ότι η ηθική των προσωπικών χαρακτηριστικών χάνεται όταν τα ήθη της Πόλης είναι χαμηλά και δεύτερον ότι από τον Όμηρο και μεταγενέστερα οι Ηγέτες κυβερνάνε με το Σκήπτρο [νόμιμη εξουσία και Πειθώ] κι όχι με το Δόρυ [βία και ψέμα]

Και ο νοών, νοείτω…

ΥΓ.: “Νάνοι με σκιά γιγάντων

με το σουρούπωμα θ’αλλάξουν ρότα

για ολόφωτες πλατείες

προτού ξεπέσει το καμάρι τους” [Θ.Βοριάς, Το τρύπιο ταβάνι]

Πηγή: iporta