Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του Κωνσταντίνου Καρέτσα στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Βελγίου είχε ξεχωρίσει η προοπτική του, αναδεικνύοντας παράλληλα, βήμα βήμα τα όσα έγιναν για να τον ντύσουν τελικά στα γαλανόλευκα και πέραν του να είναι, να λογίζεται και ποδοσφαιρικά Έλληνας
Το αρχικό πλάνο ήταν το ταξίδι να γίνονταν στις 5 Φεβρουαρίου, στην προγραμματισμένη ρεβάνς των ημιτελικών του Κυπέλλου Βελγίου. Γκενκ – Μπριζ. Μ’ έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους συνεργάτες του, αφού θα έβλεπε από κοντά τον Χρήστο Τζόλη και παράλληλα θα έκανε την συμφωνηθείσα, πρώτη αλλά και τελεσίδικη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο Καρέτσα και την οικογένειά του.
Τελικά, επιλέχθηκε να μην γίνει τότε το ταξίδι. Σε εκείνο το παιχνίδι, παρουσία στις εξέδρες του γηπέδου των «βούβαλων» κατέγραψε όλος ο καλός κόσμος. Όλο, ανεξαιρέτως, το top-10 της Premier League, οι μεγαλύτεροι λεφτάδες της Bundesliga, οι κορυφαίοι – των κορυφαίων – από La Liga και Ligue 1.
Ναι, τα μάτια τους δεν τα είχαν μόνο στον Καρέτσα. Αλλά – με υπογραφή, επισήμανση και υπογράμμιση – όλοι τα είχαν και στον Καρέτσα. Και κάποιοι, πιθανότατα η συντριπτική πλειοψηφία, αποκλειστικά και μόνο στον Καρέτσα. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Ως και στις… προπονήσεις (που λέει ο λόγος) scouts όλων των βαθμίδων, όλων των καλύτερων του ποδοσφαιρικού πλανήτη, εδώ και πάνω από μια διετία, παρακολουθούν συνεχώς έναν από τους κορυφαίους έφηβους του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Και αυτός, εδώ και λίγες ώρες, συμφώνησε να ακολουθήσει την καρδιά του, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στο ποστάρισμα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασής του να φορέσει το εθνόσημο, διαλέγοντας το πατρογονικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, την Εθνική αντί εκείνο του Βελγίου.
Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας
Βασικός στόχος και επιθυμία Γιοβάνοβιτς
Δυο χρόνια νωρίτερα ήταν που άνθρωποι φυτωριακής ομάδας του ΠΑΟΚ, συμμετέχοντας σε τουρνουά έπεσαν πάνω στον, 15χρονο τότε, Καρέτσα, ο οποίος έκανε… χαζούς όσους βρίσκονταν στον διάβα του στο γήπεδο. Και με δική τους πρωτοβουλία, ενημερώθηκαν τότε οι υπεύθυνοι της ΕΠΟ.
Ξεκίνησαν, δειλά και μάλλον ελάχιστη πίστη, οι πρώτες επαφές για να διερευνηθεί το έδαφος στο κατά πόσον ο έφηβος μέσος και η οικογένειά του – κυρίως ο πατέρας Βάιος και δευτερευόντως η μητέρα Ειρήνη είναι αυτοί που διαφεντεύουν τα πάντα αναφορικά με τις αποφάσεις του – θα σκέφτονταν την προοπτική ο γιος τους να φορούσε τη γαλανόλευκη.
Τότε, οι επαφές με τον τρόπο και την προσέγγιση που υιοθετήθηκε, δεν είχαν όχι επιτυχία, έστω καν ουσία. Πρακτικά, εγκαταλείφθηκαν μέχρι την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και την αλλαγή στην προεδρία της ΕΠΟ. Ένας από τους βασικούς, αρχικούς στόχους της νέας προπονητικής και διοικητικής εποχής στην Ομοσπονδία ήταν η ανανέωση του ηλικιακού δυναμικού της Εθνικής και, σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια για να δελεαστούν Έλληνες, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν ήταν κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαιρικού «οικοσυστήματος» (και προφανώς διέθεταν τα απαραίτητα για να είναι).
Ο Χρήστος Ζαφείρης και ο Κωνσταντίνος Καρέτσας δύο ονομαστά παραδείγματα (όχι τα μόνα). Και για τους δύο, οι επαφές και η επικοινωνία ξεκίνησαν ουσιαστικά με την ανάληψη των καθηκόντων του Σέρβου προπονητή. Η περίπτωση Ζαφείρη αποδείχτηκε πιο εύκολη, εξελίχτηκε πιο γρήγορα ά, αυτή του Καρέτσα είχε διαφορετικό υπόβαθρο και μεθοδολογία. Και πάλι όμως, όλα τα απαιτούμενα, έγιναν. Πρώτα αποκαταστάθηκε ο δίαυλος της επικοινωνίας με ταξίδια και επαφές των συνεργατών του Γιοβάνοβιτς με την οικογένεια. Στο πλαίσιο αυτής κατέστη σαφής η πολύ μεγάλη επιθυμία της ελληνικής πλευράς να εντάξει στο δυναμικό της Εθνικής τον Καρέτσα.
Ο μικρός από την πρώτη στιγμή ήταν θετικός στο ενδεχόμενο να λογίζεται και ποδοσφαιρικά Έλληνας. Το πλαίσιο της επιλογής όμως, ακριβώς λόγω του στάτους και της δυναμικής του, αλλά και εξαιτίας του ασφυκτικού επίσης πρέσινγκ των επιτελών της βελγικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ήταν πολύ πιο σύνθετο. Έπρεπε να είναι – όσο το δυνατόν – πιο «επαγγελματικό» και όχι αποκλειστικά βασισμένο στο συναίσθημα.
Πιστώνονται οι παράγοντες της Εθνικής όλο αυτό το διάστημα πως εργάστηκαν και στη συγκεκριμένη κατεύθυνση, ενισχύοντας στο κάθε τι την ορθότητα της απόφασης του Καρέτσα (και της οικογένειάς του). Και έτσι συνεχώς κερδίζονταν έδαφος. Με την συμφωνία και την διευκόλυνση για έκδοση ελληνικού διαβατήριου, με ταξίδια, scouting και προσωπική επαφή.
Το ταξίδι, η συνάντηση και η μαγιά της Εθνικής
Όλα, βήμα το βήμα, λειτουργούσαν θετικά. Είναι χαρακτηριστικό, πως αν υπήρχαν οι προαπαιτούμενες, τεχνικές κυρίως, προϋποθέσεις ίσως να μην χρειάζονταν να φτάσουμε τέλη Φεβρουαρίου για να «κλειδώσει» η επιλογή/απόφαση του Καρέτσα. Δεν υπήρξε όμως η παραμικρή βιασύνη ώστε να εξαλειφθεί ακόμη και το ελάχιστο ενδεχόμενο κάποιας λανθασμένης κίνησης, η οποία θα εκτροχίαζε συνολικά την ελληνική προσπάθεια.
Και έτσι φτάσαμε στο τελικό βήμα, το ταξίδι δηλαδή του Γιοβάνοβιτς και των συνεργατών του στο Βέλγιο. Ουσιαστικά, από τη στιγμή που συμφωνήθηκε (και επικοινωνήθηκε) ήταν ενδεικτικό πως το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι. Και πως αυτή ακριβώς η ενέργεια του ομοσπονδιακού τεχνικού θα ήταν το κερασάκι της τούρτας της πειθούς μηνών.
Όπως και έγινε. Γιοβάνοβιτς και Καρέτσας συναντήθηκαν και μίλησαν για πρώτη φορά, ο 17χρονος μέσος και η οικογένειά του άκουσαν από τα πλέον αρμόδια χείλη όσα τόσο καιρό μεταφέρονταν μέσω των συνεργατών του προπονητή της Εθνικής και έτσι, άλλο, πλέον, δεν χρειάζονταν ώστε ο αμοιβαίος διακαής πόθος (Γιοβάνοβιτς και επιτελείου Εθνικής και του ίδιου του ποδοσφαιριστή) και… τεχνοκρατικά πλέον να υλοποιηθεί.
Η πρόθεση, το πλάνο, ήταν η άμεση απόφαση του Καρέτσα να ενεργοποιούσε και άμεση κλήση, στα επερχόμενα δηλαδή παιχνίδια με τη Σκωτία για το Nations League. Αυτό και παραμένει. Αν και εφόσον ολοκληρωθεί η προβλεπόμενη σε αυτές τις περιπτώσεις διαδικασία (η οποία ξεκίνησε αμέσως), τότε ο μέσος της Γκενκ θα είναι στις επιλογές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς για τις αναμετρήσεις με τους «χάιλαντερς».
Όπως και να ‘χει, ο Καρέτσας προστίθεται πλέον σε μια εξαιρετική βάσει ταλέντου και προοπτικής φουρνιά, η οποία ξεκάθαρα – και εννοείται ευκταία – διαμορφώνει το αγωνιστικό πλαίσιο της Εθνικής τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία ή ακόμη ακόμη και δεκαπενταετία.
Ενδεικτική απλώς και μόνο η αναφορά στις ηλικίες όσων είναι ήδη στελέχη της γαλανόλευκης και έχουν τα φόντα και τις προϋποθέσεις να αποτελέσουν τον αγωνιστικό κορμό της για τα επόμενα, πολλά χρόνια: τερματοφύλακες οι Τζολάκης (γεννημένος το 2002) και Μανδάς (2001), δεξιός μπακ ο Βαγιαννίδης (2001), στόπερ ο Κουλιεράκης (2003), στο κέντρο οι Μουζακίτης (2006), Ζαφείρης (2003), μεοσεπιθετικοί οι Τζόλης (2002), Κωνσταντέλιας (2003) και πλέον Καρέτσας (2007), επιθετικοί Κωστούλας (2007) και Τζίμας (2006).
Και αυτά χωρίς η αμέσως επόμενη γενιά διεθνών να ανήκει σε ηλικιακό γκρουπ +30. Κάθε άλλο. Ο Ιωαννίδης για παράδειγμα είναι γεννημένος το 2000, ο Ρέτσος και ο Παυλίδης το 1998, ο Δουβίκας το 1999 και ο Μαυροπάνος το 1997.
Η μαγιά, «φωνάζει» πως υπάρχει. Και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος της απόφασης και επιλογής του Καρέτσα. Κάτι που προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στον τρόπο που φτάσαμε ως εδώ.
Απέναντί της η Εθνική – και το σύστημα της Εθνικής – δεν είχε έναν όποιο και όποιο αντίπαλο, αλλά το Βέλγιο, το Νο8 της παγκόσμιας κατάταξης, ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο που στον 21ο αιώνα έχει αλλάξει τελείως το πρόσωπο, τη λειτουργικότητα, την αποτελεσματικότητα και το στιλ των «κόκκινων διαβόλων», ποντάροντας ακριβώς στην ανάδειξη και στην αξιοποίηση νεαρών, (υπέρ)ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, που ανδρώνονται επαγγελματικά στο Βέλγιο (έχοντας ρίζες από κάθε γωνιά της γης).
Και όμως, το ζύγι ενός εκ των πλέον ταλαντούχων έφηβων ποδοσφαιριστών του πλανήτη, επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται τεχνοκρατικά, επαγγελματικά και όχι με μόνο κριτήριο και κίνητρο το συναίσθημα, ήταν γαλανόλευκο. Και ακολουθεί και ο – επίσης πολύ ταλαντούχος – μικρότερος αδερφός του…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
