Ταρίκ Αλί: Οι Δρόμοι για τη Δαμασκό

23 Δεκ, 2024 | 21:22 By Newsroom

Μόνο λίγοι διεφθαρμένοι φίλοι θα δακρύσουν με την αναχώρηση του τυράννου. Αλλά δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Συρία είναι μια τεράστια ήττα, ένα μίνι 1967 για τον αραβικό κόσμο. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, οι ισραηλινές χερσαίες δυνάμεις έχουν εισβάλει στην κακοποιημένη χώρα. Δεν υπάρχει ακόμη οριστική διευθέτηση, αλλά μερικά πράγματα είναι ξεκάθαρα.

Ο Άσαντ είναι πρόσφυγας στη Μόσχα. Ο Μπααθιστικός μηχανισμός του έκανε συμφωνία με τον ηγέτη του ανατολικού ΝΑΤΟ, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (οι θηριωδίες του οποίου στο Ιντλίμπ είναι απίστευτες), και έδωσαν τη χώρα στο πιάτο. Οι αντάρτες συμφώνησαν ότι ο πρωθυπουργός του Άσαντ, Μοχάμεντ Γκάζι αλ Τζαλάλι, θα πρέπει να συνεχίσει, προς το παρόν, να έχει την επίβλεψη του κρατικού μηχανισμού. Θα είναι αυτό μια μορφή «ασαντισμού χωρίς τον Άσαντ», ακόμα κι αν η χώρα πρόκειται να απομακρυνθεί γεωπολιτικά από τη Ρωσία και ό,τι έχει απομείνει από τον «Άξονα της Αντίστασης»;

Όπως το Ιράκ και η Λιβύη, όπου οι ΗΠΑ έχουν κλειδώσει το πετρέλαιό τους, η Συρία θα γίνει πλέον μια κοινή αμερικανοτουρκική αποικία. Η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι να διαλύσει χώρες που δεν μπορεί να τις καταπιεί ολόκληρες και να αφαιρέσει κάθε ουσιαστική κυριαρχία προκειμένου να επιβάλει την οικονομική και πολιτική ηγεμονία της. Αυτό μπορεί να ξεκίνησε «τυχαία» στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά από τότε έχει γίνει κανόνας. Οι δορυφόροι της στην ΕΕ χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους για να εξασφαλίσουν ότι τα μικρότερα έθνη (Γεωργία, Ρουμανία) διατηρούνται υπό έλεγχο. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν καμία σχέση με τίποτα από όλα αυτά. Πρόκειται για «τζογάρισμα» παγκοσμίων διαστάσεων.

Το 2003, μετά την πτώση της Βαγδάτης στις ΗΠΑ, ο ενθουσιώδης Ισραηλινός Πρέσβης στην Ουάσιγκτον συνεχάρη τον Τζορτζ Μπους και τον συμβούλεψε να μην σταματήσει σ’ αυτό, αλλά να προχωρήσει στη Δαμασκό και την Τεχεράνη. Ωστόσο, η νίκη των ΗΠΑ είχε μια ακούσια αλλά προβλέψιμη παρενέργεια: το Ιράκ έγινε ένα σιϊτικό κράτος, ενισχύοντας εξαιρετικά τη θέση του Ιράν στην περιοχή.

Η καταστροφή εκεί και στη συνέχεια στη Λιβύη, σήμαινε ότι η Δαμασκός έπρεπε να περιμένει για περισσότερο από μια δεκαετία πριν λάβει την κατάλληλη αυτοκρατορική προσοχή. Εν τω μεταξύ, η υποστήριξη του Ιράν και της Ρωσίας προς τον Άσαντ μεγέθυναν το διακύβευμα της συνήθους αλλαγής καθεστώτος.

Τώρα, η εκδίωξη του Άσαντ έχει δημιουργήσει ένα διαφορετικό είδος κενού, που πιθανόν να καλυφθεί από την Τουρκία του ΝΑΤΟ, το Ισραήλ καθώς και τις ΗΠΑ, μέσω της «πρώην αλ Κάιντα» οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ. Η αναβάπτιση του ηγέτη της, Αμπού Μοχάμαντ αλ Τζολάνι, σε μαχητή της ελευθερίας, μετά τη θητεία του σε φυλακή των ΗΠΑ στο Ιράκ, αιτιολογεί αυτή την πορεία. Η συνεισφορά του τελευταίου ήταν τεράστια, αφού έχει αναγκάσει τη Χεζμπολάχ να καταστρέψει τη Βηρυτό με έναν ακόμη γύρο μαζικών βομβαρδισμών.