Το Gazzetta καταγράφει τις ευχάριστες εκπλήξεις από το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ, μία από τις καλύτερες διοργανώσεις των τελευταίων ετών.

Το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ ολοκληρώθηκε και σίγουρα άφησε όλους τους μπασκετόφιλους ικανοποιημένους, ενώ σίγουρα κέρδισε κάποιους νέους. Το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο όχι μόνο λόγω της παρουσίας του ΛεΜπρόν, του Κάρι, του Γιάννη, του Γιόκιτς και των λοιπών αστέρων.

Ήταν τόσο εντυπωσιακά τα παιχνίδια που σίγουρα ανέδειξαν τη νέα κατεύθυνση στην οποία οδεύει το παιχνίδι. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχει πάει αρκετά στην αθλητικότητα και το physicality, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά σιγά σιγά επανέρχονται.

Ντρίμπλα. Πάσα. Σουτ. Από τις 12 ομάδες που αγωνίστηκαν τουλάχιστον οι 8-9 διέθεταν ρόστερ με παίκτες που μπορούσαν να σουτάρουν από τη γραμμή των τριών πόντων. Από τη θέση «1» έως και τη θέση «5» είδαμε παίκτες με συνέπεια στα ποσοστά τους από μακρινή απόσταση.

Το μπάσκετ πλέον απαιτεί ταχύτητα, απαιτεί έκρηξη, απαιτεί απόφαση σε μισό δευτερόλεπτο, μακρινό σουτ, άμυνα. Το σύγχρονο μπάσκετ μοιάζει να είναι ένα ολοκληρωτικό παιχνίδι.

Ακόμη κι η Team USA της οποίας το ταλέντο ξεχείλιζε, δυσκολεύτηκε κόντρα σε Σέρβους και Γάλλους. Γιατί; Διότι οι πρώτοι ευστόχησαν 15 φορές πίσω από τα 6.75 και οι δεύτεροι δε φοβήθηκαν τις επαφές και τους... έδειραν. Ίσως και να τους νικούσαν αν κατάφερναν να συνδυάσουν και τα δύο σε μεγάλο βαθμό.

Τι μας εντυπωσίασε στο Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ

1. Ξεκινάμε με τα δικά μας. Το κίνητρο του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο «Greek Freak» πραγματοποίησε μυθικό τουρνουά με 25.8 πόντους, 6.3 ριμπάουντ και 3.5 ασίστ. Δεν είναι τα στατιστικά του όμως, αλλά η δίψα του. Το έβλεπες στο πρόσωπό του. Δεν άφηνε ούτε μία κατοχή που να μην έδινε το 100%. Κι άλλες φορές έχει αγωνιστεί με την Εθνική Ελλάδας αλλά τόσο «πεινασμένο» και τόσο αφοσιωμένο δεν τον είχαμε δει ποτέ

1. Ο Στεφ Κάρι έχει αλλάξει το μπάσκετ. Δεν περιμέναμε να δούμε όσα έκανε σε ημιτελικό και τελικό για να το αντιληφθούμε. Οι 60 πόντοι στα πιο κρίσιμα και πιο δύσκολα ματς του τουρνουά με 17/26 τρίποντα αποτελούν εξωπραγματική επίδοση. Σουτάρει από παντού, σουτάρει όπως θέλει, σουτάρει όποτε θέλει. Και τα βάζει!
2.  
3. 

1. Το Νότιο Σουδάν. Μετά το περσινό Παγκόσμιο Κύπελλο στις Φιλιππίνες έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ και στο Παρίσι. Ομάδα που δεν την υπολογίζαμε αρκετά, αλλά εμάς τους Ελληνες μας άγχωσε στον αγώνα με την Σερβία. Βρέθηκε 7-8 φορές να χάνει στο όριο των 10 πόντων και πάντα έβρισκε τον τρόπο να επιστρέψει και να διεκδικήσει τη νίκη. Όλοι έτρεχαν, όλοι σούταραν, οι περισσότεροι είχαν παιχνίδι «1on1». Σούπερ αθλητικοί και αλλαγές σε όλα τα σκριν.

1. Ο Νίκολα Γιόκιτς. Αν και δεν μας προξενεί έκπληξη μιας και μιλάμε για έναν από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες του κόσμου, αλλά φρόντισε σε μία ακόμη διοργάνωση να «κερδίσει» κάθε προσωπικό αντίπαλο που εμφανιζόταν μπροστά του. Μηδέν αθλητικότητα σε έναν κόσμο (όπως αναφέραμε πιο πάνω) στον οποίο αποτελεί βασική ανάγκη για να ανταποκριθείς στο υψηλό επίπεδο. Δεν είναι γρήγορος στα πόδια, δεν έχει το κορμί μπασκετμπολίστα. Πώς καταφέρνει ο Γιόκιτς και επιβάλλεται; Ξέρει τα βασικά του αθλήματος, παίρνει γρήγορες αποφάσεις, έχει αυτοπεποίθηση και είναι μάλλον ο πιο έξυπνος μπασκετμπολίστας της Γης. Μπορεί να αντιληφθεί τι θα συμβεί μετά από 2-3 δευτερόλεπτα.

1. Για τον ΛεΜπρόν Τζέιμς το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο είναι εφάμιλλο με το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο NBA. Σε έξι αγώνες έκανε μία φορά triple double και το άγγιξε άλλες δύο. Στα 40 του χρόνια διατηρεί άσβεστη τη φωτιά μέσα του, αγαπάει το άθλημα και όπως είπε κι ο Στιβ Κερ «αν δει κανείς πως δουλεύει μετά το τέλος της προπόνησης θα καταλάβει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο».

1. Ο Φραντς Βάγκνερ κάθε χρόνο βελτιώνει ένα στοιχείο του παιχνιδιού του. Η τελευταία τριετία για την Γερμανία είναι εκπληκτική με τρίτη θέση σε Eurobasket, με χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο και με 4η θέση στο Παρίσι. Ο Βάγκνερ έχει πάρει τα σκήπτρα του πρωταγωνιστή από τον Σρέντερ και είναι αυτός που οδηγεί την ομάδα του στις κορυφαίες θέσεις. Τρομερός παίκτης με μυθική δόση επιθετικού ταλέντου αφού μπορεί να σκοράρει με κάθε τρόπο το ίδιο εύκολα.

1. Επιστροφή στα δικά μας. Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν μαζί με τον Αντετοκούνμπο ο καλύτερος και πιο συνεπής παίκτης της Εθνικής Ελλάδας. Ο αρχηγός της ομάδας δεν είναι ο πιο ταλαντούχος φόργουορντ, δεν είναι αυτός που θα σκοράρει 15 πόντους και θα σε... ξελασπώσει, ωστόσο έχει ένα μοναδικό χάρισμα να βοηθά με κάθε τρόπο. Ετοιμος να θυσιάσει το κορμί του σε κάθε κατοχή. Εζησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες έντονα και «ρούφηξε» κάθε στιγμή τους. Με 9.3 πόντους (40% τρίποντο), 5.8 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ ήταν απολαυστικός. Και τώρα να προσθέσουμε την άμυνα που έπαιξε απέναντι σε φόργουορντ του NBA και καταλαβαίνουμε τι τουρνουά έκανε!
2. Ο Ματίας Λεσόρ τους... κατάπιε όλους πλην των Αμερικανών. Συμπαίκτες και αντιπάλους. Ο Γάλλος σέντερ του Παναθηναϊκού αρχικά υποχρέωσε τον Γκομπέρ να τον παρακολουθεί από τον πάγκο και εν συνεχεία έκανε πλάκα με όλα τα αντίπαλα σέντερ σε άμυνα και (κυρίως) επίθεση. Επαιξε με τρομερή ενέργεια, τελείωνε τις φάσεις στο low post, έπαιρνε ριμπάουντ, κέρδιζε φάουλ, ευστοχούσε σε βολές και γενικά είχε τρομερή «χημεία» τόσο με τον Γουενμπανιάμα όσο και με τον Γιαμπουσέλε.
3. Τα γεμάτα γήπεδα. Γενικά σε όλα τα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων τα γήπεδα ασφυκτιούσαν, αλλά αυτό που είδαμε σε Λιλ και Παρίσι δεν έχει προηγούμενο. Γάλλοι και τουρίστες αγκάλιασαν το μπάσκετ, αψήφησαν τις ακριβές τιμές των εισιτηρίων σε ορισμένες περιπτώσεις και καλώς έκαναν γιατί το θέαμα που παρακολουθήσαν τους το ανταπέδωσε. Τρομερή ατμόσφαιρα σε άντρες και γυναίκες, γεμάτα γήπεδα καθημερινά και πραγματικό πάρτι στις εξέδρες.
4. Η ματσάρα ΗΠΑ - Σερβία. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του αιώνα μας. Συγκλονιστική αναμέτρηση, μπάσκετ υψηλού επιπέδου από παικταράδες και προνηταράδες. Αν είχε διαφορετική κατάληξη ένα ελεύθερο σουτ του Ντόμπριτς ίσως να γινόμασταν μάρτυρες ιστορικού μπασκετικού γεγονότος. Το παιχνίδι ήταν τόσο καλό που στεναχωρηθήκαμε όταν ολοκληρώθηκε
   

    

Να πούμε επιγραμματικά και ορισμένα αρνητικά τα οποία ωστόσο δεν χρειάζεται να τα αναλύσουμε.

Η τριπλέτα ψηλών του Καναδά. Ολόκληρη χώρα είχε τον Πάουελ, τον Ολίνικ (μάλλον είχε ξεμείνει από παλιότερα ρόστερ της Εθνικής Καναδά) και τον Μπιρτς!

Περιμέναμε καλύτερη απόδοση από τον Γιώργο Παπαγιάννη. Προφανώς και ο ίδιος.

Το επίπεδο της διαιτησίας. Μην τα λέμε ξανά. Κακοί διαιτητές, εκνεύριζαν τους παίκτες και χαλούσαν τον ρυθμό του αγώνα.

Ο Ρούντι Γκομπέρ. Πέρασε και δεν ακούμπησε.

ΥΓ: Μία βαθιά υπόκλιση στον Ρούντι Φερνάντεζ. Τον άνθρωπο που εμείς οι Ελληνες λατρεύουμε να μισούμε. Εκλεισε την καριέρα του με ιδανικό τρόπο, με την έκτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν 19 ετών στην Αθήνα το 2004.