Η Εθνική ομάδα κράτησε ζωντανό το όνειρο της πρόκρισης και ο Βασίλης Σκουντής της βγάζει το καπέλο και σχολιάζει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα…

Νενικήκαμεν, λοιπόν!

Νενικήκαμεν την Αυστραλία, αλλά η πρόκριση μπορεί να περιμένει: θα περιμένει και θα την περιμένουμε κι εμείς με καρτερία, ανυπομονησία και λαχτάρα μέχρι αύριο το βράδυ, κρεμασμένοι από τα χέρια των ομόδοξων, γειτόνων και φίλων μας, Σέρβων!

Δεν χρειάζεται, διάβολε, να βάλουν βύσμα ο Γουόκαπ, ο Παπανικολάου και ο Λαρεντζάκης στους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό, Μιλουτίνοβ και Πέτρούσεβ για να μας κάνουν τάχα το χατίρι: είναι προφανές ότι οι φιναλίστ του περυσινού Παγκοσμίου Κυπέλλου υπερτερούν έναντι των πρωτάρηδων (αλλά ουχί και ευκαταφρόνητων) Αφρικανών και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα καθαρίσουν την μπουγάδα και θα στείλουν την Εθνική συστημένη στο Παρίσι.

Το χέρι, η Αθηνά και ο Καλάθης

"Συν Αθηνά και χείρα κίνει", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: τούτου δοθέντος, εμείς τα κουνήσαμε καλά τα χεράκια μας που χθες έγιναν χερούκλες και πλέον προσμένουμε τη συνδρομή και της Αθηνάς από το Βελιγράδι για να γίνει η δουλειά όμορφα και παστρικά!

Βεβαίως αυτή η υπόθεση θα μπορούσε να θεωρείται λήξασα από σήμερα, εάν δεν χαραμίζαμε τα τελευταία 16 δευτερόλεπτα, όταν μετά το κλέψιμο του Τόμας Γουόκαπ από τον Μάθιου Ντελαβεντόβα, ο Νικ Καλάθης δεν δίσταζε και δεν ολιγωρούσε να εκτελέσει ή να ψάξει μια ασφαλέστερη επιλογή μέσα στη ρακέτα.

Εντέλει η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι στο τρίποντο που μπουμπούνισε στα δυο δευτερόλεπτα, η μπίλια έκατσε στο +6 και η υπόθεση παραπέμφθηκε στις αυριανές καλένδες…

Τα… καρύδια και το στιλέτο

Ας μην τα θέλουμε όμως όλα, μονά και ζυγά, δικά μας…

• Μας φτάνει και μας παραφτάνει που αυτή η ομάδα στάθηκε όρθια και έμεινε ζωντανή μετά τις δυο ήττες, "φανέρωσε την καρδιά και τα καρύδια" της όπως είπε αλά Γιάννης Ιωαννίδης (αυγά και τα σχετικά) ο Βασίλης Σπανούλης και δεν πήγε άκλαυτη.
• Μας φτάνει και μας παραφτάνει ότι ενώ βρέθηκε πεσμένη ξανασηκώθηκε, έβαλε το στιλέτο στα δόντια και έδειξε από την πρώτη στιγμή του ματς (ου μην και από την προθέρμανση) ότι θα πούλαγε ακριβά το τομάρι της και μάλιστα για πολλή ώρα στραγγάλιζε τους Boomers…
• Μας φτάνει και μας παραφτάνει ότι ενώ βρισκόταν στριμωγμένη στα σχοινιά και αντιμετώπισε άλλη μια ισχυρότατη ομάδα, έπαιξε στη μεγαλύτερη διάρκεια του do-or-die αγώνα ένα ολοκληρωτικό, κυριαρχικό, καταιγιστικό, τέλειο και σχεδόν εξιδανικευμένο μπάσκετ…

Νίκησε και τον εαυτό της

• Μας φτάνει και μας παραφτάνει που ακόμη και όταν η κατάσταση ζορίστηκε για τα καλά και η διαφορά μειώθηκε από το +19 (57-38) στο +2 (71-69) μάζεψε τα κομμάτια της και υπερκέρασε όχι μονάχα τους Αυστραλούς, αλλά και το momentum και τις κακές συγκυρίες και τον κουρασμένο εαυτό της…
• Μας φτάνει και μας παραφτάνει που σε αυτόν τον λάκκο με τα φίδια πέτυχε μια νίκη και νιώθει πως άλλες δυο γλίστρησαν από τα χέρια της στα ύστερα των αγώνων με τον Καναδά και την Ισπανία…
• Μας φτάνει και μας παραφτάνει ότι δεν κιότεψε, δεν παραδόθηκε σε μια κατά το μάλλον ή ήττον διαγραφόμενη μοίρα, έβγαλε τις αρετές της, εξόρυξε το μέταλλο της και επένδυσε ακόμη και στον… θυμό της!

Οι… θυμωμένες δηλώσεις του Σπανούλη

Άφησα επίτηδες τελευταία αυτή την αναφορά, διότι ακούγοντας τις δηλώσεις του Σπανούλη μετά τη λήξη του ματς, ήταν φως φανάρι ότι εκτός από χαρά, ικανοποίηση, υπερηφάνεια, συγκίνηση και πατριωτισμό (ειδικότερα όταν έδειξε το εθνόσημο στην μπλούζα του) ανέδιδαν και οργή για την περιρρέουσααρνητική κριτική.

Εδώ βεβαίως οφείλω να ομολογήσω –και επειδή μετά την ήττα από την Ισπανία υπήρξα κι εγώ αυστηρός στην άποψη μου-ότι ο όποιος θυμός αποτελεί συχνό φαινόμενο στην ιστορία της Εθνικής, κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά…

Άλλες φορές αυτή η αυστηρή, αρνητική και ενίοτε δριμεία κριτική ξεπερνάει τα όρια, κυρίως όταν εκπορεύεται από τα… αφορολόγητα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους τιμητές των πάντων, που βεβαίως ευδοκιμούν και στο σινάφι μας….

Το… αγαπόμετρο για την Εθνική και η αλλεργία στην κριτική

Ωστόσο –και επειδή ομολογώ ότι έγινα επί προσωπικού δέκτης αυτής της ενόχλησης από τα ενδότερα της Εθνικής-οφείλω να διευκρινίσω τρία πράγματα…

• Δεν υπάρχει… αγαπόμετρο και πατριδόμετρο με κλίμακα το ποιος αγαπά περισσότερο την Εθνική και την πατρίδα του.
• Οι δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους (καλώς η κακώς εννοείται) και κρίνουν τα πράγματα όπως κρίνονται και οι ίδιοι για τον δημόσιο γραπτό και προφορικό λόγο τους. .
• Κανείς δεν ζει σε ένα κλεισμένο και αεροστεγές περιβάλλον , κανείς δεν πρέπει να πάσχει από επιλεκτική ευαισθησία ή να παθαίνει ξαφνικά αλλεργία από την άσχημη κριτική και κανείς βεβαίως κανείς δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει άκριτα και προς χάριν των likes και των clicks τον δοκησίσοφο τιμητή των πάντων.

Η τσατίλα, η απρέπεια και το μποϊκοτάζ του 1990

Σε κάθε περίπτωση σήμερα αποδείχθηκε ότι η τσατίλα των παικτών και των προπονητών απέβη απ’ ωφελεία της Εθνικής, είτε αφορούσε τα σχόλια που δημοσιεύθηκαν και διαχύθηκαν (μετά τις δυο ήττες), είτε την απρέπεια των Αυστραλών που προέβαλαν την αναμέτρηση τους με τον Γιάννη και όχι με την Ελλάδα.

Ξίδι κατά πως λέμε, διότι σε τελική ανάλυση, γνώρισαν την 11η ήττα τους σε 13 ματς με την Ελλάδα, ξεκαβαλίκεψαν ανώμαλα και σε τελική ανάλυση δεν έχασαν τόσο από τον Γιάννη, όσο από τους… ακατονόμαστους συμπαίκτες του!

Ξίδι λοιπόν!

Κλείνω εδώ την παρένθεση για τη γκρίνια, τα παράπονα, τον θυμό, τα μαθήματα σεβασμού και πατριωτισμού και όλα τα τοιαύτα που (επαναλαμβάνω ότι) μας έχουν απασχολήσει και στο παρελθόν, μάλιστα-προς τεκμηρίωσιν του πράγματος-υπενθυμίζω ότι το 1990 στο Μπουένος Αϊρες οι παίκτες της Εθνικής προέβησαν σε μποϊκοτάζ απέναντι στους λιγοστούς δημοσιογράφους οι οποίοι είχαν ακολουθήσει την αποστολή και χρειάσθηκαν μεγάλες προσπάθειες για να συντελεσθεί η ανακωχή!

Η αρμονική συγχορδία, το ρίσκο και οι αναποδιές

Κόντρα στην Αυστραλία και σε ένα ματς στο οποίο έπαιζε τα ρέστα της για να μη γυρίσει αύριο στην Αθήνα, η Εθνική επί τριάντα συναπτά λεπτά δεν άφησε τους λεγάμενους να πάρουν ανάσα και από τη στιγμή που επιτεύχθηκε η αρμονική συγχορδία της άμυνας με την επίθεση, η υπόθεση όντως εξελισσόταν με ένα αψεγάδιαστο μοτίβο.

Η ορμητικότητα, η σκληράδα, η αποφασιστικότητα, το πάθος και η αυταπάρνηση συνταιριάστηκαν με την ηρεμία, την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό χώρια η έξοχη διαχείριση του ρίσκου να τρέξουμε απέναντι στην ομάδα που διαθέτει-όπως είχε επισημάνει χθες ο Σπανούλης- το καλύτερο transition στη διοργάνωση.

Της έτυχαν διάφορες αναποδιές όπως το αστείο και ανύπαρκτο φάουλ που καταλογίσθηκε στον Τόμας Γουόκαπ και επέτρεψε στον μορφονιό Τζος Γκίντι να μειώσει με 3/3 βολές στο 24-25, το γεγονός ότι ο Τεξανός γκαρντ, ο Ντίνος Μήτογλου και ο Βασίλης Τολιόπουλος χρεώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με τρία φάουλ και βεβαίως οι παγίδες των Αυστραλών στον Γιάννη Αντετοκούνμμπο που δεν του έδωσαν ευκαιρίες να αλωνίζει μέσα στο βαμμένο.

Τα αντισώματα, οι τάπες και τα τρία μεγάλα σουτ

Για κάθε στραβή όμως δημιουργούνταν επαγωγικά μια ισάδα: ακόμη κι όταν οι προ τριετίας χάλκινοι Ολυμπιονίκες άρχισαν να ροκανίζουν τη διαφορά (με αποτέλεσμα το ματς να μετατραπεί σε ροντέο) η Εθνική ναι μεν φαινόταν να χάνει τις ικμάδες της δύναμης της λόγω της υπερπροσπάθειας και στις δυο άκρες του γηπέδου και σκόραρε με το σταγονόμετρο (με τον Γιάννη να μένει άποντος σε όλη την τρίτη περίοδο) , αλλά αντιπαρέβαλε καίρια ανακλαστικά και αντισώματα.

Αναφέρω χαρακτηριστικά τις δυο διαδοχικές τάπες του Γιώργου Παπαγιάννη (και ενώ στο τάιμ άουτ ο Μπράιαν Γκόρτζαν εμψύχωνε τους παίκτες του με το σύνθημα «πάμε για ένα καινούργιο ματς»), κάποιες εξαιρετικές βοήθειες στα μετόπισθεν στο πλαίσιο της αμυντικής θωράκισης την οποία προφανώς πιστοποιεί το παθητικό των 71 πόντων και βεβαίως τα μεγάλα σουτ.

Τα μέγιστα σουτ και δη τρία τρίποντα: εκείνο του Γιάννη Αντετοκούνμπο (που είχε αστοχήσει σε ένα κρίσιμο κόντρα στην Ισπανία) για το 65-55, το ζωοφόρο του «killer» Βασίλη Τολιόπουλου για το 74-69 (ενώ απέμεναν δυο λεπτά για τη λήξη και οι Αυστραλοί μούνταραν να μας πάρουν την μπουκιά από το στόμα) και βεβαίως αυτό που έριξε ο Τόμας Γουόκαπ στα 65 δευτερόλεπτα για το 70-77 και απέβη το τελειωτικό κτύπημα.

"Έλα απόψε στου Θωμά"

Στο αμέσως επόμενο κλικ ο… Γουοκαπίδης έκλεψε κιόλας την μπάλα από τον Ντελαβεντόβα και εκείνη τη στιγμή έπαιρνε σάρκα και οστά ένα τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου…

"Έλα απόψε στου Θωμά, να σου παίξω μπαγλαμά, να κατέβουν οι αγγέλοι να χορέψουν τσιφτετέλι"!

Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε εάν ο Καλάθης λειτουργούσε πιο γρήγορα και αποφασιστικότερα στην τελευταία κατοχή της Εθνικής, άλλωστε με τα πάσης φύσεως "what if" δεν βγαίνει συμπέρασμα και σε τέτοιες περιπτώσεις η εικοτολογία δεν έχει νόημα…

Αυτό που ξέρω είναι ότι η Εθνική όρθωσε το ανάστημα της, είδε τρεις παίκτες που είχαν μείνει στα χαμηλά να ξαναβρίσκουν την περπατησιά τους (Γουόκαπ, Μήτογλου, Παπαγιάννης), δεν έμεινε πίσω στο σκορ ούτε για ένα δευτερόλεπτο, νίκησε και εκτός κι αν οι Σέρβοι πάθουν καμιά κασκαρίκα, θα σουλατσάρει και εις Παρισίους!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ