Η Ευρωλίγκα γύρισε στην Αθήνα, κάτι που χτίστηκε εδώ και μήνες. Στο "τριφύλλι" δούλεψαν σε όλα τα επίπεδα μέχρι να βρουν την Ρεάλ στον τελικό και να την ξεκάνουν. Οι "πράσινοι" επένδυσαν, υπέμειναν, πίστεψαν, κέρδισαν! Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος
Όταν μετά από χρόνια, θα μνημονεύουμε το Final Four του Βερολίνου, θα σκεφτόμαστε κάποια δεδομένα και κάποια πρόσωπα. Τα δεδομένα είναι απλά:
Οι "πράσινοι" επένδυσαν το περασμένο καλοκαίρι και έκαναν την... αποταμίευσή τους στην Γερμανία. Πλήρωσαν καλά, πήραν παίκτες για να αλλάξουν την ταχύτητά τους και το κατάφεραν. Ο κόσμος τους απόλαυσε έναν σκληρό τελικό, αλλά πάνω απ' όλα είδε την επένδυση να δίνει την πιο σκληρή απάντηση απέναντι στην Ρεάλ! Γιατί για να πάρεις την Ευρωλίγκα, πρέπει να 'χεις παίκτες μπροστάρηδες. Παίκτες που θα μπορούν να πάρουν το τόπι και να βγουν μπροστά. Να καθαρίσουν και να τρομοκρατήσουν...
Οι "πράσινοι" ψώνισαν όσους θεωρούσαν καλύτερους. όσους πίστευαν ότι θα τους έκαναν την δουλειά. Και έβαλαν μπροστά τον Κώστα Σλούκα. Ο αρχηγός της ομάδας, που πήρε μια δύσκολη απόφαση. Όταν τα χάλασε με τον Ολυμπιακό, είπε το "ναι" στον Γιαννακόπουλο, βάζοντας τον εαυτό του σε μια επίπονη διαδικασία. Κακά τα ψέματα, την απόφαση φυσικά την πήρε για τα πάρα πολλά χρήματα, αλλά και για να ζήσει ακριβώς την στιγμή που έζησε. Αν μπορούσε να... παραγγείλει το σενάριο, αυτό θα ζητούσε. Κατάκτηση του τροπαίου και με τον εαυτό του πολυτιμότερο του φάιναλ- φορ. Ο Σλούκας έβαλε τον εαυτό του στο πάνθεον των μεγάλων. Κατακτήσεις με τρεις διαφορετικές ομάδες δεν είναι λίγο πράγμα...
Ένας θα μπορούσε...
Μόνο ο Αταμάν θα μπορούσε να πάρει μια ομάδα έτσι και να την βγάλει στην κορυφή. Ναι, μόνο ο Αταμάν. Αυτός ο άνθρωπος που έχει αντιμετωπιστεί άσχημα ακόμη και στην πατρίδα του, κυρίως από τον κόσμο της Φενέρ. Ο Αταμάν λοιπόν, ανέλαβε μια δύσκολη αποστολή. Να φτιάξει ομάδα με τόσους καινούργιους παίκτες. Και όχι απλούς παίκτες. Αλλά ονόματα. Χαρακτήρες φτιαγμένους να πρωταγωνιστήσουν. Δεν ήταν εύκολο. Χάθηκαν παιχνίδια, έπρεπε να γίνει σκληρή αυτοκριτική.
Και φυσικά χρειάστηκε να μπει στο ρόστερ ο Κέντρικ Νάν. Ο άνθρωπος που στην τελευταία περίοδο πήγαινε στα ίσια πάνω στους Ισπανούς. Για να τελειώσει ότι ξεκίνησε ο Σλούκας. Ο Αταμάν λοιπόν, έφτιαξε μια ομάδα όπως την ήθελε. Ο μοναδικός προπονητής που πέταξε στα σκουπίδια την θεωρία "οι παίκτες θέλουν μια μπάλα ο καθένας". Αυτός μπορεί με τέτοιους παίκτες. Και μπορεί καλά. Δεν το λέω εγώ. Το λένε οι τίτλοι της Έφες και ο τίτλος του Παναθηναϊκού. Διαφωνεί κάποιος;
Την ξέκανε!
H πυροβολαρχία από την Μαδρίτη, έδειξε αρχικά και στον τελικό τις διαθέσεις της. Οι τύποι δεν το συζήτησαν και πολύ. Κάθε μπάλα στην πρώτη περίοδο πήγαινε εκεί που έπρεπε με ρομποτική ακρίβεια. Δεν θυμάμαι τέτοιο πρώτο δεκάλεπτο σε τελικό. Οι άνθρωποι έβαλαν 36 πόντους με ένα μόνο λάθος και στατιστική έπος! Ήταν τεράστια η προσπάθεια του Παναθηναϊκού στο να μαζέψει την διαφορά, όπως και έγινε. Ο Αταμάν επιστράτευσε όσα μπορούσε να σκεφτεί. Αλλαγές σε σχήματα, εμφάνιση παικτών που δεν παίζουν πολύ (πχ Βιλντόζα), πίεση ψηλά και τάισμα του Λεσόρ, όσο ο Ταβάρες ήταν στον πάγκο. Γιατί το μοναδικό κακό που βρήκε στο πρώτο μέρος την "βασίλισσα" ήταν τα δυο γρήγορα φάουλ του φόβητρού της, που ουσιαστικά τον άφησαν εκτός αγώνα στο 20λεπτο.
Οι "πράσινοι" πήγαν στα αποδυτήρια με - 5 και πιστέψτε με, ήταν μια χαρά μπροστά σε αυτό που είχε γίνει στην πρώτη περίοδο. Και αυτό ήταν και το... μήνυμα ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να φέρει τα πάνω- κάτω. Και τα έφερε! Στην τρίτη περίοδο, τους έκανε να βάλουν μόνο 7 πόντους. Με άμυνα σούπερ και οδηγώντας τους να ρίχνουν το ένα τούβλο μετά το άλλο. Κάτι που συνεχίστηκε και στην τελευταία περίοδο. Οι Ισπανοί είχαν αρχίσει να... πίνουν θάλασσα και ο Σλούκας πήρε φωτιά.
Ο Λεσόρ είχε δώσει τις μάχες του, ο Μήτογλου τις ολοκλήρωσε. Ο Ναν ξέσπασε, αλλά την ξεχωριστή μνεία θέλω να την κάνω για έναν άλλο "πράσινο". Ο λόγος για τον Γκράντ, που πραγματοποίησε απίστευτο παιχνίδι. Ήταν τρομερός ο Αμερικανός που παρέδωσε μπασκετικό ρεσιτάλ για το πως πρέπει να είσαι ψύχραιμος και να παίζεις για την ομάδα σου. Η Ρεάλ είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά, οι παίκτες της δεν μπορούσαν να βγάλουν ενέργεια, γιατί πολύ απλά δεν είχαν...
Το...έχτισε όλο αυτό
Και αφού διαβάσατε δύο λόγια για το ματς (α μην ξεχάσω ο Παναθηναϊκός έκανε μια συνολική ανατροπή 29 πόντων, αφού έχανε με 14 και κέρδισε με 15), να καταλήξουμε στην ουσία: Ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να πάρει το τρόπαιο. Και το απέδειξε απέναντι στην Φενέρ. Ο τελικός ήταν το 40λεπτο του ξεσπάσματος για τις εμπνεύσεις του προπονητή και της φαντασίας των παικτών του. Για να πάρεις αυτή την κούπα θέλει να έχεις γερούς μπροστάρηδες και τις στιγμές με το μέρος σου. Έχουν χαθεί τρόπαια από ένα σουτ, αλλά για να πορευτείς με ασφάλεια και να τγα διεκδικήσεις χρειάζεσαι μπασκετμπολίστες που μπορούν να σε οδηγήσουν.
Να στηριχτείς πάνω τους. Αν δεν τα καταφέρουν τουλάχιστον έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, ότι διέθετες το υλικό. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, είχε το υλικό. Και η κούπα αυτή είναι προϊόν όλων των μηνών. Έφτιαξε το ΟΑΚΑ, έφερε κοντά του ξανά τον μπασκετικό κόσμο, δούλεψε σε όλους τους τομείς, πήρε μεγάλες νίκες, αγόρασε καλούς παίκτες, προσέλαβε τον κατάλληλο προπονητή και μπήκε στον τελικό της διοργάνωσης χωρίςνα φοβάται να χάσει και για αυτό κέρδισε...
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
