Τα δακτυλικά αποτυπώματα κάποτε δεν χρησιμοποιούνταν. Κι αυτό γιατί αν και δίνουν μεγαλύτερη ευχέρεια για ταυτοποίηση, πολύ απλά δεν είχε χρειαστεί να φτάσει κάποιος μέχρι εκεί.
Όμως δυο φυλακισμένοι που έμοιαζαν καταπληκτικά και είχαν το ίδιο όνομα, αλλά τελικά ήταν δυο εντελώς διαφορετική άνθρωποι χωρίς καμία συγγένεια, έγιναν άθελά τους η αφορμή για να χρησιμοποιηθούν ευρέως τα δακτυλικά αποτυπώματα.
Ο ένας λεγόταν Will West (πάνω) ενώ ο δεύτερος William West (κάτω). Οι δυο τους καταδικάστηκαν σε φυλακή και μάλιστα στην ίδια, Leavenworth Penitentiary του Κάνσας, πάνω από έναν αιώνα πριν.
Ο Will West έφτασε στην φυλακή το 1903, αλλά ο υπάλληλος του αρχείου κρατουμένων, McClaughry, μόλις τον είδε μπερδεύτηκε εντελώς. Ήταν σίγουρος ότι είχε ασχοληθεί μαζί του πριν από δυο χρόνια και δεν καταλάβαινε τι ακριβώς γινόταν.
Τον ρώτησε αν είχε ξαναμπεί σε αυτή την φυλακή. Εκείνος φυσικά απάντησε αρνητικά. Αποφάσισε να κάνει κάποιες μετρήσεις, τις μετρήσεις Bertillon, που τότε ήταν τα συνηθισμένα ώστε να μπορέσεις να ταυτοποιήσεις έναν κρατούμενο.
Όμως παρέμενε σίγουρος πως ο συγκεκριμένος τύπος είχε ξαναπεράσει από μπροστά του. Κοίταξε τα αρχεία και βρήκε τον William West. Έμοιαζαν καταπληκτικά. Και οι μετρήσεις Bertillon δεν βοήθησαν καθόλου.
Ο will West είπε πως ναι μεν είναι αυτός στην φωτογραφία αλλά δεν μπορεί να καταλάβει από που την βρήκε ο υπάλληλος. Λίγο αργότερα διαπίστωσε πως είχε δίκιο. Ο William West ήταν ακόμα στην φυλακή για φόνο και είχε οδηγηθεί εκεί δυο χρόνια νωρίτερα.
Η συγκεκριμένη υπόθεση έφερε στο φως τις ατέλειες της μεθόδου Bertillon (Γάλλος αστυνομικός) και λίγα καιρό αργότερα, οι αρχές των ΗΠΑ στράφηκαν στα δακτυλικά αποτυπώματα. Η ιδέα ήταν ενός πράκτορα της Scotland Yard, του John Ferrier, που βρέθηκε στις ΗΠΑ για να φυλάξει τα βρετανικά βασιλικά κοσμήματα που εκτίθονταν εκεί. Κάποια στιγμή λοιπόν συνάντησε και τον McClaughry.
Του είπε πως στην Scotland Yard τα τελευταάι τρία χρόνια χρησιμοποιύσαν τα δακτυλικά αποτυπώματα και αποδείχθηκαν αλάνθαστα. Ο McClaughry το υιοθ΄ρτησε και το εφάρμοσε στα αρχεία των φυλακών. Λίγο αργότερα οι ΗΠΑ απέκτησαν εθνικό αρχείο αποτυπωμάτων.
Τα αποτυπώματα χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά το 1858,όταν ο βρετανός ανώτερος δικαστής μιας επαρχίας της Ινδίας, ζήτησε από τους ντόπιους να υπογράφουν τα συμβόλαιά τους με της παλάμες τους. Ωστόσο, σκέφτηκε πως θα ήταν ένας εύκολος τρόπος να ταυτοποιήσεις κάποιον και δεν γνώρισε την επιστήμη που αναπτύχθηκε αργότερα γύρω από τα δακτυλικ΄απαοτυπώματα.
.e-daily.gr
