Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος μπορεί να καταφέρει να ζήσει 4 μέρες καταπλακωμένος από τα συντρίμμια. Ωστόσο, υπάρχουν άλλοι τόσοι που μπορεί να πεθάνει μερικές ώρες μετά τη διάσωση. Τι αναφέρουν διασώστες από τον σεισμό της Τουρκίας για τους νεκρούς διασωθέντες.
Μπορεί οι εικόνες από τη διάσωση ανθρώπων από τα συντρίμμια του σεισμού στην Τουρκία και τη Συρία να προκαλούν ελπίδα και συγκίνηση, όμως δεν έχουν πάντα αίσια έκβαση.
Κι αυτό διότι για πολλούς λόγους μπορεί κάποιος να παραμείνει καταπλακωμένος έως και 4 ημέρες στα συντρίμμια, όμως μόλις οι διασώστες τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, να πεθάνει.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ζεϊνέπ Πολάτ (κεντρική φωτογραφία), η οποία παρέμεινε κάτω από τα συντρίμμια του σπιτιού της για περισσότερες από 100 ώρες (4 μέρες) μέχρι να διασωθεί.
Το δελτίο Τύπου, που εκδόθηκε στις 10 Φεβρουαρίου από την οργάνωση ISAR Germany (διεθνής ομάδα Έρευνας και Διάσωσης), ανέφερε πως «Η γυναίκα είναι σε σχετικά καλή κατάσταση, με δεδομένες τις συνθήκες».
Ωστόσο, λίγο μετά τη διακομιδή της σε νοσοκομείο η Ζεϊνέπ πέθανε.
«Χαμογελούσε μέσα στο ασθενοφόρο»
«Στο δρόμο προς το νοσοκομείο χαμογελούσε», δήλωσε ο γιατρός επειγόντων περιστατικών Μπάστιαν Χερμπστ, ένας από τους γιατρούς της οργάνωσης ISAR που συμμετείχαν στη διάσωση γυναίκας.
Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι στους οποίους μπορεί να οφείλεται ο θάνατος της γυναίκας, τόνισε ο γιατρός, όπως για παράδειγμα να είχε εσωτερική αιμοραγία που οι διασώστες φυσικά δεν μπορούσαν να διαγνώσουν.
«Ο θάνατος μετά τη διάσωση μπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες», τόνισε ο Χέρμπστ.
Υποθερμία η πιο συχνή αιτία θανάτου μετά από διάσωση
Η υποθερμία αποτελεί έναν από τους πρώτους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν στον θάνατο μετά από μία διάσωση.
Οι ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν στην περιοχή όπου έγινε ο σεισμός, συμβάλλουν στη συστολή των αιμοφόρων αγγείων των ατόμων που έχουν παγιδευτεί κάτω από τα συντρίμμια.
Και με τη συστολή αυτή, η οποία στερεί το αίμα από τα χέρια και τα πόδια (άκρα) ο οργανισμός καταβάλει προσπάθειες να διατηρήσει τη θερμοκρασία του.
Αφενός, δηλαδή, η θερμοκρασία πέφτει στα άκρα και στην επιφάνεια του δέρματος, από την άλλη το θερμό αίμα ρέει στο εσωτερικό του οργανισμού, εξασφαλίζοντας έτσι τη λειτουργία των ζωτικών οργάνων.
Η ανάρρωση της Ζεϊνέπ δεν ήταν απλή υπόθεση. «Έπρεπε να την κινήσουμε πολλές φορές για να καταφέρουμε να την ελευθερώσουμε», είπε ο Χέρμπστ.
Με αυτές τις κινήσεις για την απελευθέρωση, τα αιμοφόρα αγγεία ενδέχεται να διογκώθηκαν αφήνοντας το κρύο αίμα να κυκλοφορήσει στο εσωτερικό του οργανισμού της. Κι αυτό μπορεί να της προκάλεσε καρδιακές αρρυθμίες και τον επακόλουθο θάνατό της.
Βλάβη στους νεφρούς και κοιλιακή μαρμαρυγή
Η Ζεϊνέπ δεν αποκλείεται, όμως, να είχε υποστεί βλάβη στους νεφρούς, σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή.
Αν και ήταν σε κατάσταση να κινήσει τα κάτω άκρα της, «τα πόδια της ήταν θαμμένα κάτω από πέτρες και ερείπια», είπε ο Χέρμπστ.
Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν οι ιστοί στα πόδια της να είχαν υποστεί βλάβη, με αποτέλεσμα ο οργανισμός της να προκαλέσει την έκκριση μυοσφαιρίνης, μιας πρωτεΐνης που είναι υπεύθυνη να μεταφέρει οξυγόνο στα μυϊκά κύτταρα, όταν ο ιστός τους τραυματίζεται.
Μόλις τα θύματα απελευθερώνονται από την πίεση του εγκλωβισμού και το αίμα αρχίσει να ρέει ξανά ανεμπόδιστα, ο οργανισμός μπορεί να πλημμυρίσει από τη μυοσφαιρίνη, η οποία ενδέχεται να οδηγήσει αύξηση του καλίου στον οργανισμό και σε νεφρική ανεπάρκεια.
Η υπερβολική ποσότητα καλίου στον οργανισμό ενδέχεται με τη σειρά της να οδηγήσει σε κοιλιακή μαρμαρυγή.
Η κοιλιακή μαρμαρυγή είναι ένα είδος αρρυθμίας που εμποδίζει την καρδιά, να στέλνει αίμα στο υπόλοιπο σώμα.
Το έντονο στρες ως παράγοντας θανάτου μετά τη διάσωση
Ο άνθρωπος που περιμένει τη διάσωσή του, εκκρίνει πολλές ορμόνες του στρες, οι οποίες συμβάλλουν στη διατήρηση της λειτουργίας των οργάνων.
«Το έχουμε παρατηρήσει και στους ναυαγούς: Όταν δουν την ομάδα διάσωσης, δεν αφήνουν τον εαυτό τους να πνιγεί», λέει ο Χέρμπστ και προσθέτει πως οι ορμόνες του στρες διατηρούν τη λειτουργία των οργάνων του οργανισμού.
Όταν, όμως, αυτές οι ορμόνες υποχωρούν μετά τη διάσωση, το κυκλοφορικό σύστημα ενδέχεται να καταρρεύσει απότομα.
Η Ζεϊνέπ, μάλιστα, αμέσως μετά τη διάσωσή της, διαπίστωσε ότι έχασε τον άντρα και τα παιδιά της στον σεισμό.
«Ίσως όταν το συνειδητοποίησε να μειώθηκε η θέλησή της για ζωή. Δεν ξέρουμε», κατέληξε ο Μπάστιαν Χερμπστ.
