ι συγκυρίες της εποχής, τα πενιχρά μέσα ή οι δυσκολίες στην διεξαγωγή της ιστορικής έρευνας, δεν αποτύπωσαν τη πραγματική διάσταση της ανιδιοτελούς προσφοράς πολλών αγωνιστών στον Αγώνα για την απελευθέρωση του Έθνους, όχι μόνο στην Κορινθία αλλά σ’ ολόκληρη την τότε επαναστατημένη Ελλάδα.
Στα χωρία εκείνων των αγνώστων από την επίσημη ιστοριογραφία της ελληνικής Επανάστασης, αγωνιστών που παρέμειναν λησμονημένοι, ανήκει και ο αγωνιστής από το Σοφικό της Κορινθίας Μιχάλης Ανάργυρος.
Γράφει ο Δρ Αναστάσιος Λυμπερίου
Το Σοφικό κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά, σχεδόν επαρχία και αποτελούσε Διοικητικό-Στρατιωτικό-Οικονομικό κέντρο τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης (Έδρα του Εκτελεστικού).
Υπολογίζεται ότι είχε προεπαναστατικά 4000 έως 5000 κατοίκους, προσφέροντας πολλούς αγωνιστές στην υπηρεσία της Πατρίδας. Ένας από αυτούς τους Αγωνιστές ήταν και ο Μιχάλης Ανάργυρος.
Από τα γεγονότα και την βιβλιογραφία τεκμαίρεται ότι η περιοχή του Σοφικού εκείνη τη περίοδο αποτελούσε ίσως λόγω της γεωγραφικής του θέσης ένα ασφαλές σημείο από πιθανή επιδρομή των Τούρκων καθώς στη πλειονότητα τους είχαν εγκλειστεί μαζί με τις οικογένειες τους στα φρούρια ( Ακροκόρινθος) και παράλληλα Επαναστατικό Κέντρο, ενώ στη περιοχή οι πρόκριτοι της Κορίνθου διατηρούσαν πύργους με τα γεννήματα τους.
Στο Σοφικό άλλωστε στις 30 Μαρτίου 1821 καταφθάνει ο επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς ο οποίος μαζί με το Χατζηγιάννη Μερτζέλλο ή Σοφικίτη που είχε αναλάβει την αρχηγία των όπλων ολόκληρης της περιοχής, οργανώνουν το στράτευμα και με δύναμη 600 ανδρών από το Σοφικό, την Τροιζήνα και την Ερμιονίδα, μεταβαίνουν στις Κεγχρεές.
Εκεί αφού συνάντησαν και άλλους Επαναστάτες -όπως το Διδασκαλόπουλο με Περαχωρίτες, τον Παπανίκα με Κορινθίους τον Πανούση με Μεγαρείς και άλλους, κήρυξαν την Επανάσταση στην Κορινθία και αποφάσισαν την πολιορκία του Ακροκορίνθου.
Υπό τον Χατζηγιάννη, ο Ανάργυρος πολέμησε στη 1η (Πεντεσκούφι) και 2η πολιορκία στον Ακροκόρινθο, τη στρατιά του Δράμαλη στο Μετόχι της Φανερωμένης στο Αγιονόρι και τον Ιούλιο του 1823 στο κόλπο των Πατρών.
Η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τη προσφορά του στον Αγώνα τον προβιβάζει στις 25 Μαρτίου 1825 σε αξιωματικό στο βαθμό του Εκατόνταρχου, συμπεριλαμβάνοντας τον στον «Κατάλογο των αξιωματικών της Επαρχίας Κορίνθου, τους οποίους η επαρχία έκλεξε και έδωσε την εμπιστοσύνη των αρμάτων της», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο έγγραφο από τα αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας στη Βουλή των Ελλήνων το οποίο και παραθέτω:
Εκείνη τη περίοδο η κυβέρνηση Κουντουριώτη στις 26 Μαρτίου 1825 προήγαγε τον Χατζηγιάννη στον βαθμό της Αντιστρατηγίας.
Δυστυχώς η βιβλιογραφία και οι πηγές για τη δράση του αγωνιστή Μιχάλη Ανάργυρου είναι περιορισμένες. Στα γενικά Αρχεία του Κράτους όμως σώζεται η ατομική του αίτηση απονομής αριστείου προς τον δήμαρχο Σολυγείας με ημερομηνία 7 Δεκεμβρίου 1839 και με την οποία αιτείται την επίσπευση της απονομής του Ασημένιου Σταυρού για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα.
Είναι επισυναπτόμενο στο έγγραφο 16.047.ΓΑΚ.
Φέρει υδατόσημο με τίτλο “Βασίλειον της Ελλάδας, 1838”
Ο Μιχάλης Ανάργυρος ήταν φλογερός αγωνιστής και γνήσιος πατριώτης. Τα κατορθώματα και οι πράξεις του αν και δεν μνημονεύονται, αναδεικνύουν τη γενναιότητα του, αφήνοντας ως παρακαταθήκη τον αγώνα και την προσφορά του για την ελευθερία της πατρίδας.
*ο Δρ. Αναστάσιος Λυμπερίου είναι Οικονομολόγος- Κοινωνιολόγος. Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
