Αν υπάρχει ένα πράγμα που εξιτάρει τους αρχαιολόγους ολόκληρου του κόσμου, αυτό δεν είναι άλλο από το σημείο ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μια ανακάλυψη που αν και εφόσον πραγματοποιηθεί ποτέ είναι βέβαιο πως θα συνταράξει την επιστημονική κοινότητα.
Κατά καιρούς έχουν εκφραστεί πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πού θάφτηκε ο μεγάλος στρατηλάτης, με τα κύρια σημεία βεβαίως να επικεντρώνονται σε μέρη που έχουν παραμείνει συνυφασμένα με τον βασιλιά της Μακεδονίας. Προφανώς από αυτήν την συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και η πόλη της Αιγύπτου που φέρει το όνομά του, δηλαδή η Αλεξάνδρεια.
Την ίδια γνώμη έχει και η Ελληνίδα αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπακώστα η οποία έχει στην κυριολεξία θυσιάσει την καριέρα της στο «κυνήγι» αυτού του μεγάλου στόχου, καθώς τα τελευταία 20 χρόνια προσπαθεί να ξετυλίξει το νήμα και να φτάσει στην άκρη του, ελπίζοντας ότι θα βρει τον τάφο του Αλέξανδρου.
Πριν από μερικά χρόνια η σκαπάνη των συνεργατών της έφερε στο φως ένα εύρημα που αναπτέρωσε τις ελπίδες τόσο της ίδιας όσο και πολλών άλλων εκπροσώπων της επιστημονικής κοινότητας, στο πάρκο της Αλεξάνδρειας στους Κήπους Σαλαλάτ, όπου πλέον οι αρχαιολόγοι κατόρθωσαν να εντοπίσουν βαθιά μέσα στο έδαφος τα θεμέλια της παλιάς, της αρχαίας πόλης της Αλεξάνδρειας και πλέον έχουν την βεβαιότητα ότι κινούνται σε χώρους στους οποίους περπάτησαν οι σύγχρονοι του Μακεδόνα ηγεμόνα αν όχι και εκείνος αυτοπροσώπως!
Το εύρημα στο οποίο στάθηκαν περισσότερο και κέντρισε το ενδιαφέρον του National Geographic Society ήταν ένα λευκό κομμάτι μαρμάρου το οποίο βρέθηκε στις ανασκαφές και στάλθηκε υπόψη της κυρίας Παπακώστα. Εκείνη διαπίστωσε ότι δεν πρόκειται για μια απλή λευκή πέτρα, αλλά για ένα καλλιτέχνημα και συγκεκριμένα ένα έργο της πρώιμης Ελληνιστικής περιόδου, το οποίο μάλιστα φέρει την σφραγίδα του ίδιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Αυτή η ανακάλυψη προ επταετίας αναπτέρωσε το ηθικό της Ελληνίδας επιστήμονος η οποία σήμερα διευθύνει το Ελληνικό Ινστιτούτο Ερευνών του Αλεξανδρινού Πολιτισμού και έχει κατορθώσει να κάνει ανασκαφές που φτάνουν δεκάδες μέτρα κάτω από τη σύγχρονη Αλεξάνδρεια, αποκαλύπτοντας τμήματα της κάποτε βασιλικής συνοικίας της πόλης της αρχαιότητας.
Αυτή η διαδικασία είναι διαρκής και ασταμάτητη, ενώ η Ελληνίδα αρχαιολόγος στην έρευνά της χρησιμοποιεί μοντέρνα, εξειδικευμένη τεχνολογία, όπως για παράδειγμα την ηλεκτρονική τομογραφία (ERT) σε συνδυασμό με μαρτυρίες συγγραφέων της αρχαιότητας, αναφορές, χάρτες, τα πάντα. Κάθε φορά με την ελπίδα ότι θα καθοριστεί κάποιο σημείο εκσκαφής που θα φέρει νέα αποτελέσματα τα οποία με την σειρά τους θα διατηρήσουν ενεργή την έρευνα και φυσικά θα δώσουν επιπλέον κουράγιο και δύναμη σε όλους όσοι παραμένουν εκεί και ψάχνουν το απόλυτο αρχαιολογικό μυστικό.
«Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να το βρεις, αλλά σίγουρα είμαι στο κέντρο της Αλεξάνδρειας στη βασιλική συνοικία και όλα είναι υπέρ μου. Ήμουν επίμονη και συνέχισα και θα συνεχίζω», υποστηρίζει με λόγια που μαρτυρούν τόσο την δική της επιθυμία αλλά παράλληλα και τον επιστημονικό ρεαλισμό που οφείλει να δείχνει ένας αρχαιολόγος ο οποίος είναι εξοικειωμένος πάντα και με την ιδέα ότι κάποια μυστικά μπορεί και να παραμείνουν για πάντα θαμμένα και καλά κρυμμένα κάτω από τόνους χώματος και πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας.
Η Ελληνίδα αρχαιολόγος είναι πεπεισμένη ότι βρίσκεται κοντά στο Άγιο Δισκοπότηρο της αρχαιολογίας και όσοι είναι κοντά στην έρευνά της συμφωνούν ότι όσα έχει ανακαλύψει είναι σημαντικά, αλλά τα καλύτερα και πιο σημαντικά έρχονται.
