Αν υπάρχει κάτι για το οποίο η Κόρινθος ως πόλη μπορεί να περηφανεύεται, τότε αυτό αναμφισβήτητα είναι η ρυμοτομία της. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι για να συμβεί αυτό προηγήθηκε ένας ισοπεδωτικός σεισμός το 1928, τον οποίο ακολούθησε μια ριζική ανοικοδόμηση μέσω της οποίας εφαρμόστηκαν σύγχρονες αντισεισμικές τεχνικές, πρωτοποριακές και πρότυπες για την εποχή τους.

Συνηθίζεται δε, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πόλεις να επεκτείνονται, να μεγαλώνουν. Αυτό που ονομάζουμε «αστικός ιστός» είναι κάτι δυναμικό που είθισται να αναπτύσσεται, καλύπτοντας όλο και μεγαλύτερη έκταση. Γι’ αυτό οι διοικήσεις σχεδιάζουν, επανασχεδιάζουν, αναπλάθουν, αναδιατάσσουν. Ιδιαίτερα μετά τον «Καλλικράτη» και τη συνένωση δήμων μεταξύ τους, αυτή η λογική πέρασε και σε ένα άλλο επίπεδο. Στην ολική αναδιάταξη πέρα από τα όρια των πρωτευουσών με στόχο να αρχίσουν να δημιουργούνται ενοποιημένες αστικές διατάξεις με κοινό χαρακτήρα και ταυτότητα, διαμοιραζόμενες και εκμεταλλευόμενες από κοινού τα πλεονεκτήματά τους. Αυτό ακριβώς εξυπηρετούσαν οι μεγάλες ευρωπαϊκές επενδύσεις, γνωστές ως Ολοκληρωμένες Χωρικές Επενδύσεις (ΟΧΕ) στο πλαίσιο της Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης (ΒΑΑ).

Η πρόκληση λοιπόν του «Καλλικράτη» για το Δήμο Κορινθίων ήταν ήδη από το 2010 να ξεκινήσει μια ενιαία λογική ανάπτυξης και αναδιάταξης με κέντρο αναφοράς την πόλη της Κορίνθου και με στόχο η όποια αστική ανάπτυξη να αρχίσει να περιλαμβάνει και τους όμορους δήμους που συμμετείχαν στη συνένωση. Προσοχή. Δεν εννοούμε να γίνουν όλες οι περιοχές «Κόρινθος», αλλά να αναπτυχθεί μια λογική συμμετοχής της κάθε περιοχής σε ένα κοινό αναπτυξιακό όραμα, σε μια δυνητική συνένωση και ισοπροσφορά θετικών αξιοποιήσιμων δομών που θα επέφεραν αντιστοίχως ισοβαρείς απολαβές.

Με αυτή τη λογική η Κόρινθος θα μπορούσε να μοιραστεί ως πρότυπη τη ρυμοτομία της, την ενδεχόμενη υπεροχή των υποδομών της, τη θέση της ως πρωτεύουσα και να πάρει από τους άλλους δήμους, με τους οποίους συνενώθηκε, στοιχεία συγκρότησης κοινής ταυτότητας, αξιοποιήσιμα αξιοθέατα, σύνδεση με τον πρωτογενή τομέα, ποικιλία παραθαλάσσιων τόπων αναψυχής, σημεία ορεινών πλεονεκτημάτων και πολλά άλλα.

Αντί όλων αυτών ο Δήμος Κορινθίων παρουσίασε μια σχεδόν εξωφρενική εσωστρέφεια, συνέχισε να αγνοεί τα προτερήματα της ακτογραμμής του, υποβάθμισε τις υποδομές του που θα μπορούσαν να «ανοίξουν» το παιχνίδι όπως το λιμάνι του, αποκόπηκε από κάθε είδους τουριστική λογική είτε θρησκευτικού χαρακτήρα, είτε αρχαιολογικού, είτε αναψυχής.

Εγκλωβίστηκε σε 8 τετράγωνα πέριξ του Δημαρχείου της οδού Κολιάτσου και γύρω από εκεί τα έβαλε όλα. Πεζόδρομους, ποδηλατόδρομους, πλατείες, πάρκινγκ, αγάλματα, σιντριβάνια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, με πρωτοφανή δε προχειρότητα και πασαλείμματα. 

Και κάπως έτσι ακόμα και η ίδια η πόλη της Κορίνθου συρρικνώθηκε σε 8 οικοδομικά τετράγωνα. Πέρα από το κλειστό κέντρο ακόμα και ο φωτισμός αποτελεί ζητούμενο. Δεν συζητάμε καν για καθαριότητα, κοπή των αγριόχορτων, αστική επέκταση και ταυτότητα. Καθώς απομακρύνεται κανείς από τα 8 τετράγωνα, περισσότερο μοιάζει η Κόρινθος με τα χωριά του Δήμου παρά το αντίστροφο.

Ευτυχώς για να αλλάξουν όλα αυτά δεν χρειάζεται να προηγηθεί ένας σεισμός ανάλογος του 1928. Χρειάζεται απλώς σε λίγες μέρες οι πολίτες του Δήμου Κορινθίων να αναλογιστούν που θα έπρεπε να βρίσκεται συνολικά ο Δήμος και που έχει οδηγηθεί. Χρειάζεται να βγούμε από το «κουτί» στο οποίο μας εγκλώβισε μια εξωφρενική δημοτική Αρχή που τόσο έφτανε, 8 τετράγωνα. Πολύ μικρή για τον ευλογημένο μας τόπο. Αφού σκεφτούν όλα αυτά, στην κάλπη ας πράξουν τα δέοντα. Διαφορετικά ο τόπος θα μικρύνει ακόμα περισσότερο, για να καταφέρει να χωρέσει στο λίγο αυτών που τον διοικούν τα τελευταία χρόνια. Και είναι κρίμα.

Βασίλης Μπαλάφας

υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Κορινθίων

με το συνδυασμό του Βασίλη Νανόπουλου, «Συμμαχία Πολιτών»