Μετά από πλήθος υποτιθέμενων αντιδράσεων και δεδομένης της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, μετά από το αρχικό ρεπορτάζ του loutraki365, αναφορικά με την υπόθεση ρατσιστικής συμπεριφοράς σε βάρος μαθητή, αλλά και bullying, αφέθηκε λίγος χρόνος να περάσει, προκειμένου όλοι να αναλογισθούν τις ευθύνες τους. Τώρα, αφού εκτέθηκαν απόψεις και άνθρωποι, ας γίνει μια καταγραφή για να μην έχει δικαίωμα να ισχυριστεί κάποιος «άγνοια» των πραγματικών δεδομένων…
Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη
Είναι η στιγμή όμως, να καταγραφούν τα δικαιώματα του παιδιού, για το οποίο -για όσους δεν κατάλαβαν ή κάνουν ότι δεν κατάλαβαν ή δεν καταλαβαίνουν, ακόμη- υπήρξε αυτό το ρεπορτάζ: Το ίδιο το παιδί, που έχει υποστεί πολλά και μετά το ρεπορτάζ, υπόκειται σε ακόμη περισσότερα! Ναι, ακόμη περισσότερη ψυχική βία. Και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η αρμόδια Εισαγγελική Αρχή δεν έχει παρέμβει, ακόμη...
Ας δούμε όμως, ποια είναι τα δικαιώματα του παιδιού αυτού στην Ελληνική Δημοκρατία, όπως ορίζονται από την ισχύουσα νομοθεσία και τα οποία θα έπρεπε να έχει προασπίσει η Διεύθυνση του Μουσικού Σχολείου Κορίνθου:
Κατ’ αρχάς, η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (όπως προβλέπει και η ελληνική νομοθεσία, με το Νόμο 2901/1992), κατοχυρώνει το δικαίωμα του κάθε παιδιού για πρόσβαση στην εκπαίδευση χωρίς διάκριση για καμία κατάσταση συμπεριλαμβανομένης της ανικανότητας. Μερικά από αυτά άλλωστε, περιλαμβάνονται και σε επίσημο Πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη για σχετικά θέματα εκπαίδευσης παιδιών με αυτισμό.
Ορίζει επίσης, ότι η εκπαίδευση πρέπει να αποσκοπεί, μεταξύ άλλων, στη συνολική ανάπτυξη της προσωπικότητας και την πληρέστερη δυνατή ανάπτυξη των χαρισμάτων και των σωματικών και πνευματικών ικανοτήτων του κάθε παιδιού. Περαιτέρω δε, η Διεθνής Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού (ΔΣΔΠ), προσδίδει στα παιδιά με αναπηρία ιδιαίτερο δικαίωμα για «αποκλειστική πρόσβαση στην εκπαίδευση, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η όσο το δυνατόν πληρέστερη κοινωνική ένταξη ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ».
Στη σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε κάθε σχολείο, οποιασδήποτε βαθμίδας, οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί είναι οι "εκπρόσωποι του νόμου" μέσα στο χώρο του Σχολείου. Συνεπώς, είναι ανεπίτρεπτο ο εκπρόσωπος του νόμου να μην εφαρμόζει τον νόμο.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν, κάθε άνθρωπος που θέλει να αντιληφθεί την πραγματικότητα ότι στην προκειμένη περίπτωση και από τη στιγμή που η Διεύθυνση του Δημόσιου Σχολείου γνώριζε για την κατάσταση του μαθητή και δοθείσης της κλίσης του στη Μουσική (δεδομένης της επιτυχούς εξέτασής του για την εισαγωγή στο εν λόγω σχολείο) ήταν υποχρεωμένη να πράξει ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να αποδώσει στον μαθητή αυτόν όλα τα δικαιώματά του, εκπορευόμενα από τη Διεθνή Σύμβαση, τις Συνταγματικές επιταγές και τα νόμιμα δικαιώματά του. Παράλληλα, όφειλε και οφείλει να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για το ίδιο το παιδί με την αναπηρία, όσο και για τα υπόλοιπα παιδιά, ώστε να ζήσουν αρμονικά και να λάβουν όλα τα παιδιά την παιδεία που έχουν επιλέξει και επιθυμούν.
Και τα ερωτήματα που τίθενται λοιπόν, είναι αμείλικτα: Έπραξε τα δέοντα η Διεύθυνση του Σχολείου; Ενημέρωσε τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης; Αν ναι, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έπραξε με τη σειρά της τα δέοντα; Αν όχι -και, διαπιστώνοντας την όποια αδράνεια- τι έκανε και πάλι η Διεύθυνση του Σχολείου; Υπέβαλλε συγκεκριμένο αίτημα αρωγής στον Σύμβουλο Ειδικής Αγωγής;
Εδώ σταματούν τα ερωτήματα για έναν απλό λόγο: Ουδείς ενημέρωσε τον Σύμβουλο Ειδικής Αγωγής Εκπαίδευσης της Περιφέρειας. Άρα, το πρόβλημα εντοπίζεται μεταξύ της Διεύθυνσης του Μουσικού Σχολείου Κορίνθου, της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κορινθίας και πιθανώς της τοπικής διεύθυνσης ΚΕΔΔΥ.
Όσο για τα σχόλια από αναγνώστες και “αναγνώστες” των ρεπορτάζ, τώρα, μετά από το χρόνο που έχει περάσει και βοηθά όλους να καταλάβουμε την πραγματική διάσταση του θέματος, είναι ξεκάθαρο πως οι εμπαθείς αναφορές προς το πρόσωπό μου και την επαγγελματική μου ιδιότητα, όσο και τον τρόπο έγινε το ρεπορτάζ ένα και μόνο στόχο έχουν: Τον αποπροσανατολισμό από την ουσία του ρεπορτάζ…
Και φυσικά το ρεπορτάζ συνεχίζεται…
