Ο ΄΄Υπόγειος Σιδηρόδρομος΄΄ έχει τιμηθεί με τα σημαντικότερα αμερικάνικα λογοτεχνικά βραβεία. Το βραβείο Pulitzer,το US National Book Award,to Carnegie Medal και το Indies Choice Book Award, υπήρξε υποψήφιο για το Booker,ήταν Νο1 στη λ΄στα των ευπώλητων των New York Times και επιλογή του Oprah΄s Book Club. Ο Κόλσον Γουαιτχεντ έχει τιμηθεί με το MacArthur Fekkowship,το Guggenheim Fellowship,το βραβείο Whiting και το βραβείο John Dos Passos.
O συγγραφέας του γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη,όπου και ζεί. Αφού αποφοίτησε από το Χάρβαρντ,άρχισε να εργάζεται για την εφημερίδα Village Voice,γράφοντας κριτικές για τηλεοπτικές εκπομπές,βιβλία και μουσική. Aρθρα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί στο New York Times,New Yorker,New York Magazine,Harpers και Granta. Eχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον,στο Κολούμπια,στο Μπρούκλιν,στο Κολέγιο Χάντερ,στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης,στο Πρίνστον και στο Γουέσλιαν. Εχει γράψει επτά βιβλία,τα οποίαέχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία.
Οταν ένας δημοσιογράφος του έκανε την ερώτηση ΄΄Κανένα από τα προηγούμενα βιβλία σου δεν ασχολείται με τις φυλετικές διακρίσεις ή τη δουλεία. Γιατί τώρα;΄΄ εκείνος απάντησε:
΄΄Για πολλά χρόνια ένιωθα ότι δεν ήμουν έτοιμος να ασχοληθώ με τη δουλεία. Είναι ένα τεράστιο θέμα και δεν ήθελα να αποτύχω. Επιπλέον,ήξερα ότι θα έπρεπε η Κόρα και οι άλλοι ήρωές μου να περάσουν τρομερές δοκιμασίες προκειμένου όλα να είναι αληθοφανή. Ηθελα να είμαι σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα. Γι΄αυτό και μου πήρε 16 χρόνια να το ολοκληρώσω΄΄.
Τι είναι, όμως,ο ΄΄Υπόγειος Σιδηρόδρομος΄΄;
΄΄ Η Κόρα είναι σκλάβα σε μιά βαμβακοφυτεία στον αμερικανικό Νότο. Η ζωή είναι εφιαλτική για όλους τους σκλάβους,αλλά ιδιαίτερα για την Κόρα ,γιατί είναι μιά περιθωριακή για τους άλλους Αφρικανούς. Ακόμη μεγαλύτερος πόνος την περιμένει καθώς ενηλικιώνεται και γίνεται γυναίκα. Οταν ο Σίζαρ καταφτάνει από την Βιρτζίνια και της μιλάει για τον Υπόγειο Σιδηρόδρομο,οι δυό τους αποφασίζουν να αψηφήσουν τον τεράστιο κίνδυνο και να δραπετεύσουν. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα σχεδίαζαν και,παρόλο που καταφέρνουν να κατευθυνθούν πρός τα βόρεια της χώρας,καταδιώκονται΄΄.
Πολύ απλά είναι ένα μυθιστόρημα με θέμα την δουλεία των Αφρικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι σκλάβοι είναι αυτοί που δούλεψαν στις φυτείες του Αμερικάνικου Νότου κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Δεν ήταν κάν άνθρωποι. Οι ιδιοκτήτες τους,τους αντιμετώπιζαν σαν πράγματα. Τους αγόραζαν και τους πουλούσαν σε δημοπρασίες. Η ζωή τους εξαρτιόταν από την διάθεση του ιδιοκτήτη τους.
΄΄Είχε δεί ανθρώπους κρεμασμένους σε δέντρα,παρατημένους στους γύπες και στα κοράκια,γυναίκες κομματιασμένες ως τα κόκαλα από το μαστίγιο με τις εννιά ουρές, κορμιά ζωντανά και νεκρά να ψήνονται σε πυρές,πόδια κομμένα για να αποτραπεί η απόδραση και χέρια κομμένα για να εμποδιστεί η κλοπή. Είχε δεί να χτυπούν αγόρια και κορίτσια μικρότερα από αυτό και δεν είχε κάνει τίποτα. Εκείνη τη νύχτα το συναίσθημα ρίζωσε πάλι στην καρδιά της. Την άρπαξε γερά και πρίν η σκλάβα προλάβει τον άνθρωπο μέσα της,έσκυψε πάνψ από το σώμα του αγοριού σαν ασπίδα. Κρατούσε το μπαστούνι στο χέρι της ,όπως πιάνει το φίδι ο άνθρωπος των βάλτων και είδε τη διακοσμημένη λαβή του. Ο ασημένιος λύκος γύμνωσε τα ασημένια δόντια του. Υστερα το μπαστούνι έφυγε από το χέρι ης. Κατέβηκε στο κεφάλι της. Κατέβηκε πάλι με δύναμη και αυτή τη φορά τα ασημένια δόντια τη δάγκωσαν στο ύψος των ματιών της και το αίμα της πιτσίλισε το χώμα΄΄.
