Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κάπου το 1992-1993, ο Αποστόλης Μπαχτσεβανίδης μεσουρανούσε ήδη με το κεμπαμπτζίδικο “Η γεύση”, στην πλατεία 25ης Μαρτίου… Τότε, το κατάστημα ήταν το… μισό από το σημερινό, αφού δεν είχαν ενωθεί ακόμη τα δυο διαδοχικά καταστήματα, όπως είναι σήμερα.
Οι δουλειές για τον αείμνηστο Αποστόλη πήγαιναν καλά από την ημέρα που άνοιξε τη “Γεύση”και είχε ήδη συγκεντρώσει ένα αρκετά μεγάλο ποσό στον τραπεζικό του λογαριασμό. Μια ημέρα, γυρίζοντας στην “πιάτσα” μαθαίνει ότι ο ιδιοκτήτης ενός κεντρικού καταστήματος του Λουτρακίου, πολύ κοντά στα ΚΤΕΛ, προτίθεται να πωλήσει το συγκεκριμένο ακίνητο.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως ο ίδιος ο Αποστόλης είχε εκμυστηρευθεί, πήγε και βρήκε τον ιδιοκτήτη και του έκανε πρόταση να αγοράσει το μαγαζί του, με σκοπό να μεταφέρει τη “Γεύση” από τη θέση που ήταν, στο ευρύχωρο και επίσης κεντρικό κατάστημα, το οποίο θα ήταν πλέον και ιδιόκτητο…
Ο ιδιοκτήτης έθεσε απλώς έναν όρο: Τα χρήματα μετρητά! Ο αείμνηστος Αποστόλης δεν είχε καμία αντίρρηση, αφού τα χρήματα που είχε μετρητά στην τράπεζα έφθαναν και απέμεναν και… άλλα τόσα (όπως επίσης ο ίδιος είχε εκμυστηρευθεί, λίγο προτού φύγει από τη ζωή). Έδωσαν τα χέρια και το επόμενο πρωί σε νέο ραντεβού έδωσε και σε μετρητά την προκαταβολή. «Πήγα και σήκωσα πέντε εκατομμύρια και πήγα και τα έδωσα… Πρέπει να ήμουν από τους λίγους ανθρώπους που έδινε λεφτά και ήταν και τόσο χαρούμενος», είχε αφηγηθεί επί λέξει, για τη συγκεκριμένη στιγμή, ο Αποστόλης.
Δυο-τρεις ημέρες αργότερα κι ενώ είχε ήδη δώσει τα σχετικά έγγραφα σε δικηγόρο και συμβολαιογράφο για να προχωρήσουν με τη διεκπεραίωση της υπόθεσης, δέχθηκε μια επίσκεψη στο μαγαζί του, που θα του χαλούσε τα σχέδια. Ήταν ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που είχε συμφωνήσει να αγοράσει…
Του ζήτησε να τα πουν «λίγο ιδιαιτέρως». Έτσι κι έγινε… «Άκουσε να σου πω», του είπε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, «μου μίλησε ένας πολύ φίλος μου, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος και μου είπε πως είσαι από την Κομοτηνή…». «Ναι, είμαι», του απάντησε ο Αποστόλης γεμάτος υπερηφάνια, αφού είχε και… “περί πολλού” την καταγωγή του. «Κοίτα δεν πουλάω το μαγαζί σε Τούρκο. Ο φίλος μου έχει δίκιο», του είπε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και του έδωσε πίσω την προκαταβολή.
Από τότε, μέχρι την ημέρα που πέθανε, το 2015, ο Αποστόλης το είχε μαράζι… Όχι τόσο, που δεν αγόρασε το μαγαζί, αλλά που τον είπαν Τούρκο! Διότι ο Αποστόλης ήταν βαθειά Έλληνας… Αυτό ήταν ένα μαράζι του Αποστόλη και μ’ αυτό έφυγε… Όσο για την αγοραπωλησία, είναι σίγουρο πως αν είχε ολοκληρωθεί, δεν υπήρχε περίπτωση να πωλούσε μετά την επιχείρηση, ο Αποστόλης. Καμία περίπτωση. Έτσι, η “Γεύση” παραμένει στο ίδιο σημείο από το 1987, μέχρι και σήμερα, με άλλη ιδιοκτησία…
