Η χρήση των δακρυγόνων σε ολόκληρο τον κόσμο έχει γίνει σχεδόν συνώνυμη με τις διαδηλώσεις. Σήμερα, η βιομηχανία πίσω από τα δακρυγόνα αξίζει δισεκατομμύρια δολάρια...

Λιγότερο θανατηφόρα όπλα, αποκαλούνται, και σκοπός τους ήταν να περιορίσουν την κλιμάκωση της σύγκρουσης χωρίς τη χρήση θανάσιμης βίας, όπως σημειώνει το Business Insider.

Η βιομηχανία πίσω από τα δακρυγόνα άξιζε περίπου 6,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2016 και προβλέπεται να αναπτυχθεί στα 11,3 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2023. Τα δακρυγόνα αντιπροσωπεύουν το 25% περίπου της βιομηχανίας αυτής, κάτι που σημαίνει ότι μέχρι το 2023 μπορεί να αξίζουν 3 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.

«Αυτή είναι μια επικερδής βιομηχανία», δηλώνει η Anna Feigenbaum, συγγραφέας του βιβλίου «Tear Gas», το οποίο ασχολείται με την ιστορία του δακρυγόνου. «Υπάρχει διαρκώς καινοτομία σε αυτή τη βιομηχανία. Βλέπουμε πιέσεις να τοποθετηθεί περισσότερος εξοπλισμός στα χέρια της αστυνομίας».

Η ανάπτυξη της βιομηχανίας συνδέεται με το γιατί αναπτύχθηκε αρχικά. Η πρώτη γνωστή χρήση του δακρυγόνου ήταν στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν γάλλοι στρατιώτες πέταξαν χειροβομβίδες – δακρυγόνα στα γερμανικά χαρακώματα. Ήταν ένα από τα πολλά χημικά όπλα που χρησιμοποιούνταν στον πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου περισσότεροι από 90.000 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους από την έκθεση στο δηλητηριώδες αέριο.

Το Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925 κατήργησε τη χρήση «ασφυξιογόνων, δηλητηριωδών ή παρομοίων αερίων» στη μάχη. Οι ΗΠΑ όμως δεν επικύρωναν τη συμφωνία μέχρι το 1975 και υποστήριζαν ότι το πρωτόκολλο δεν έβρισκε εφαρμογή στα μη τοξικά αέρια ή χημικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο των ταραχών. Άλλες χώρες διαφωνούσαν.

Το πρωτόκολλο δεν περιόρισε την παραγωγή τους, έτσι η παραγωγή των δακρυγόνων αυξήθηκε. Οι παραγωγοί τους άρχισαν να προωθούν το προϊόν τους στις υπηρεσίες επιβολής της τάξης, υποστηρίζοντας πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περιπτώσεις όπως μια ληστεία τράπεζας. Το marketing έπιασε και το δακρυγόνο έγινε ένα όπλο επιλογής για τους αστυνομικούς που αναλάμβαναν να διαλύσουν μεγάλα πλήθη. Στις αρχές του 20ού αιώνα, συχνά χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια απεργιών, αλλά και σε πολιτικές συγκεντρώσεις ή διαμαρτυρίες για το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.