“Έφυγε” ακόμη ένας μεγάλος της Ελληνικής δημοσιογραφίας… Φεύγει η γενιά της παλαιάς κοπής των μεγάλων δημοσιογράφων… Φεύγουν και αφήνουν πίσω τους, ποιους; Εμάς τους ελάχιστους… “Έφυγε” από τη ζωή και ο Νίκος Αντωνιάδης, η φωνή των μεγάλων ρεκόρ. Η φωνή των μεταλλίων και των ένδοξων ημερών του Ελληνικού αθλητισμού. Έφυγε ο Νίκος Αντωνιάδης!
Η ανακοίνωση της Ένωσης (ΕΣΗΕΑ), την οποία είδα το e-mail μου σήμερα το πρωί με συντάραξε. Βούρκωσα… Επιτρέψτε μου όλοι, σας παρακαλώ, να δώσω προσωπικό ύφος σ’ αυτή την είδηση. Δεν θα είναι έλλειμμα σωστής και δεοντολογικής αντιμετώπισης της είδησης. Είναι απλά, περίσσευμα συναισθημάτων, τα οποία όρμησαν σαν “τσουνάμι” από τα βάθη της ψυχής και της μνήμης μου, δίχως έλεγχο, όπως συμβαίνει πάντα στα ακραία, τα συνταρακτικά γεγονότα…
Είχα μάθει, από συναδέλφους και φίλους, ότι πάλευε με τον καρκίνο. Δεν ήξερα όμως, ότι είχε προχωρήσει τόσο πολύ, τόσο γρήγορα… Συνταρακτικό! Απίστευτο. Πρώτη αυθόρμητη ανάσυρση από τη μνήμη μου, ήταν εκείνη η ημέρα, με το χρυσό της Βούλας. Ήμουν εγώ υπηρεσία στον Ελεύθερο Τύπο… Όταν χτύπησε το εσωτερικό μου τηλέφωνο, άκουσα τον Νίκο από την άλλη άκρη της γραμμής, από τη Βαρκελώνη. «Γιάννη, είσαι έτοιμος να κάνουμε όλη την Ελλάδα να κλάψει;», μου είπε, προετοιμάζοντάς με, για την ανταπόκρισή του, για το χρυσό της Βούλας. Καθώς μου έδινε, ένα-ένα, τα στοιχεία του ρεπορτάζ, κατάφερνε με το αυθόρμητο “σπάσιμο” της φωνής του, από τη συγκίνηση, να μου δίνει ταυτόχρονα και το κλίμα που επικρατούσε στην ελληνική αποστολή. Ξεχείλιζε από χαρά, υπερηφάνεια και ψυχική ανάταση, η ανταπόκρισή του, για το ρεπορτάζ μετά από την κούρσα της Βούλας.
Αυτός ήταν ο Νίκος Αντωνιάδης. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, λιγομίλητος, ευγενικός, συνεργάσιμος… Ενέπνεε το σεβασμό σε όλους τους συναδέλφους και έχαιρε άκρας εκτίμησης τόσο για το πρόσωπό του, όσο και για τη δημοσιογραφική του αρτιότητα και δεοντολογία. Ήταν δάσκαλος, φίλος, συνάδελφος, αλλά -πάνω απ’ όλα- Άνθρωπος. Ήταν και μέσα στις πλάκες, αλλά και πάντα η ήρεμη δύναμη. Περάσαμε τόσα χρόνια μαζί, στον Ελεύθερο Τύπο… Τόσες ημέρες, τόσα βράδια, τόσες χαρές και αγωνίες…
Καλό ταξίδι Νίκο! Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση…
Έτσι έμαθα, νωρίς σήμερα το πρωί, την τραγική είδηση του θανάτου του Νίκου Αντωνιάδη, που με συγκλόνισε ως κεραυνός εν αιθρία…
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με μεγάλη θλίψη ανακοινώνει την απώλεια του συναδέλφου Νίκου Αντωνιάδη, ο οποίος απεβίωσε σήμερα, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 68 ετών.
Ο Νίκος Αντωνιάδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1950. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε ως αθλητικός συντάκτης στο «ΕΘΝΟΣ», το 1981. Το 1982 και παράλληλα με το «ΕΘΝΟΣ» εργάζεται στο «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ». Το 1983 πηγαίνει στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ», όπου αργότερα θα γίνει Διευθυντής του αθλητικού τμήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 αρχίζει η συνεργασία του με την ΕΡΤ. Στη δημόσια τηλεόραση θα παραμείνει έως τη συνταξιοδότησή του. Κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής του σταδιοδρομίας κάλυψε και μετέδωσε για την τηλεόραση μεγάλα αθλητικά γεγονότα του στίβου στον οποίο ειδικεύονταν.
Ο Νίκος Αντωνιάδης υπήρξε ένας απόλυτα καταρτισμένος αθλητικός συντάκτης, ο οποίος εργάστηκε με πάθος και αφοσίωση χωρίς ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα στον εργασιακό του χώρο. Ευγενής και αποδεκτός από όλους χάραξε την δική του πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία και αφήνει πίσω του τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους τους συναδέλφους που συνεργάστηκαν μαζί του.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται τη σύζυγό του Βάσω, τα δυο του παιδιά, τους οικείους και τους φίλους του.
Τα στοιχεία της κηδείας του Νίκου Αντωνιάδη θα γίνουν γνωστά με νεώτερη ανακοίνωση».
